Upplifun sett framar staðreyndum?

Synd væri að segja, að ekki hafi verið eitt og annað í fréttum síðustu daga.

Einna efst stendur í huga þess sem þetta ritar, aðsend grein í Morgunblaðið eftir framkvæmdastjóra félaga fyrirtækja í sjávarútvegi, en í henni segir m.a.:

,,Við mynd­un þeirr­ar rík­is­stjórn­ar sem enn sit­ur þegar þetta er ritað var gerður sátt­máli líkt og hefðbundið er, þar sem meðal ann­ars var fjallað um áhersl­ur tengd­ar sjáv­ar­út­vegs­mál­um. Var þar um samið á meðal rík­is­stjórn­ar­flokk­anna þriggja, að meta skyldi þjóðhags­leg­an ávinn­ing fisk­veiðistjórn­un­ar­kerf­is­ins. Sér­stök nefnd skyldi í þess­um til­gangi skipuð og henni meðal ann­ars falið að bera sam­an stöðuna hér á landi og er­lend­is. Að svo búnu ætti að leggja fram til­lög­ur til að há­marka mögu­leika Íslend­inga til frek­ari ár­ang­urs og sam­fé­lags­legr­ar sátt­ar."

Pistilinn er, þegar grannt er lesið, nær samfelld ádrepa á framgöngu ríkisstjórnarinnar og þó sérstaklega þess ráðherra sem með málaflokkinn fer. 

Gefin voru fögur fyrirheit, en ekki verið unnið eftir þeim og greinarhöfundur segir m.a.:

,,[...]merki­legt [er] að lesa ný­lega grein mat­vælaráðherra, sem virðist líta svo á að það mik­il­væg­asta sé að „upp­lif­un“ al­menn­ings af grunn­atvinnu­vegi þjóðar­inn­ar sé betri. Í heilli grein um þess­ar bráðabirgðatil­lög­ur er hvergi talað um mikl­ar tekj­ur sem sjáv­ar­út­veg­ur hef­ur skapað ís­lensku þjóðinni og ís­lensk­um stjórn­völd­um í formi skatt­tekna, sem hafa lagt grunn að þeim lífs­gæðum sem við búum við. Það er eins og það skipti engu máli í hinni póli­tísku mynd. Óljós upp­lif­un virðist ein­fald­lega skipta meira máli en verðmæta­sköp­un og sá hag­ur sem vel rek­inn sjáv­ar­út­veg­ur fær­ir þjóðinni."

Best er að lesa pistilinn eins og hann birtist í Morgunblaðinu, en niðurstaða þess sem þetta ritar er, að ekki hafi verið staðið við þau fögru fyrirheit sem farið var fram með í stjórnarsáttmálanum, eða eins og segir í pistlinum, að meira sé lagt uppúr ,,upplifun" en verðmætasköpun. 

 

 

Endurnýjun skipaflotans

Formaður Loftslagsráðs segir mikilvægt að Ísland sé í fararbroddi í endurnýjun skipaflotans og klikkir út með því að segja, að réttast sé að skipta út gömlu jálkunum sem fyrst.

Hvort hin nýju flutningaskip Eimskipa, sem hafa verið tekin í notkun á síðustu árum, eru með í hópi hinna gömlu jálka kemur ekki fram, en gera má ráð fyrir að forsvarsmenn félagsins gætu haft áhuga á að ná fram vitneskju um það.

Formaður ,,loftslagsráðs" telur skipakost íslensku skipafélaganna úreltan og væntanlega þar með talin hin nýju skip Eimskipa sem hafi verið að koma til landsins á síðustu árum.

Flutningaskipum er ekki ætlað að endast örfá ár, enda kosta þau mikið og það myndi auka kostnaðinn við vöruflutninga verulega, ef þeim væri skipt út eftir fárra ára notkun og ef svo væri gert, hvert færu þau þá?

Yrðu þau rifin niður á indverskri strönd og þar með öllum þeim fjármunum sem til þeirra var lagt, þar með kastað á glæ?

Það er fráleitt að ætla að svo færi, því skipum þessarar gerðar er ætlað að endast í langan tíma og gera má ráð fyrir að ef þau yrðu tekin úr rekstri núverandi eigenda þeirra, að þá yrðu þau selt til notkunar einhverstaðar annarstaðar á hnettinum.

Fari fram frekari endurnýjun, má gera ráð fyrir að í þeim skipum sem þá yrðu smíðuð yrði gert ráð fyrir nýrri tækni orkugjafa og þar með vélbúnaðar.

Það er ekki eins og að skipta um föt að skipta út skipaflota og það vita þeir náttúrulega best sem fyrir rekstri skipafélaga standa.

Síðan má ekki gleyma því, að hin nýja orka þarf að vera til staðar í þeim löndum sem siglt er til og frá og miðað við hvernig gengur að ýta af stað framkvæmdum vegna nýrra virkjana til orkuöflunar í okkar ísa köldu landi, með gnægð fallvatna sem hægt er að virkja, þá er afar langt í land að umtöluð orkuskipti geti átt sér stað.  

Traustið?

Traustið er farið, hafi það verið, samkvæmt því sem segir í miðlinum Rödd Evrópu.

Hve traustur miðillinn er, þekkir undirritaður ekki, en því verður ekki neitað að ýmsar sagnir hafa borist af svipuðum toga.

Sjálfsagt er erfitt að standa í brúnni í því ástandi sem búið er að vera í Úkraínu og margt mun vera hægt að finna að, en hinu er ekki að neita að ýmislegt, sem spurst hefur út er ekki til að auka traustið.

Sagt er að það sé erfitt að afla sér trausts og jafnvel enn erfiðara að halda því þegar það hefur verið unnið. Zelensky gæti verið í þeim sporum hjá þjóð sinni, að hann þurfi að fara að hugsa sér til hreyfings og finna sér annað að gera.

Hann mun hafa verið góður sem skemmtikraftur og hafa gert það gott á því sviði, en ekki er víst að þegar traustið til hans er svo sem hér er lýst, að þá sé auðvelt að byrja aftur á því sem þá var.

Þar að auki er flest breytt og þjóðin búin að standa í styrjöld við nágrannan í austri, styrjöld sem búin er að kosta ótal mannslíf og valda miklum hörmungum hjá úkraínsku þjóðinni allri og bætist það við það ástand sem áður var á Donbas svæðinu.

Á því sem þar hefur verið að gerast undanfarinn áratug eða svo þyrfti að fara fram heiðarleg alþjóðleg rannsókn, svo upplýst verði almennilega hvað um var að vera.

Það sem þar gerðist er orsökin fyrir því ástandi sem nú er komið yfir stóran hluta heimsins; blaðran sprakk og úr henni allt segja krakkarnir, og þó það sé grín og glens, þá verður svo sannarlega ekki það sama sagt um eyðilegginguna og manndrápin sem þar áttu sér stað, að ógleymdum þeim hörmungum sem við höfum mátt fylgjast með undanfarið ár eða svo.

Sé Zelensky rúin trausti hjá þjóð sinni er mál til komið að nýr eða nýir menn (og konur eru líka menn svo það sé nú á hreinu!) taki við keflinu og leiði þjóð sína fram á veg.

Leiði hana veginn til friðar og framtíðar. 

Orkumál og orkuskipti?

Halldór Halldórsson skrifaði grein um orkumálin sem birtist í Morgunblaðinu 4. ágúst síðastliðinn og þar segir hann m.a.:

,,Ef við slepp­um hús­hit­un, [...], þá fram­leiðum við 60% annarr­ar orku með raf­orku­öfl­un en 40% flytj­um við inn í formi olíu. Sá inn­flutn­ing­ur kost­ar okk­ur 100 millj­arða á ári. Olí­an er notuð af bíl­um og stærri tækj­um 22%, skip­in nota 26% og flugið not­ar 52% (orku­skipti.is)." 

Og bætir síðan við: 

,,Það er auðvelt að ímynda sér að þegar ráðherr­ar og þing­menn rík­is­stjórn­ar­meiri­hlut­ans lesa þetta (sem þeim ber að gera reglu­lega) stress­ist þau veru­lega upp því það eru rétt 17 ár í að Ísland eigi að vera laust við ol­íu­notk­un. Ástæðan fyr­ir reglu­legu stresskasti er auðvitað sú að það er búið að byggja upp því­líkt skri­fræðis­kerfi á Íslandi varðandi orku­öfl­un að nán­ast von­laust er að virkja okk­ar um­hverf­i­s­vænu vatns­öfl en virkj­un þeirra er jú eina leiðin til að losna við alla þessa olíu eigi síðar en árið 2040, fyrst þjóða. Hin ástæðan er sú að hluti póli­tískt kjör­inna full­trúa kær­ir sig ekk­ert um að nýta end­ur­nýj­an­lega ís­lenska orku­gjafa og fer að fabúl­era um að hægt sé að gera þetta ein­hvern veg­inn öðru­vísi án þess að út­skýra það eða rök­styðja með sann­fær­andi hætti."

Halldór heldur síðan áfram hugleiðingum sínum og segir að við þurfum að tala skýrt, því við séum að glíma við þversagnir, þar sem ríkisstjórnin ásamt sumum þingmönnum annarra flokka ,,tali um orkuskipti og græna orku, en hluti ríkisstjórnarinnar sé ekki spenntur fyrir því að virkja vatnsföllin til öflunar á hinni grænu orku".

Halldór minnir á hve langan tíma það taki að undirbúa virkjanir og nefnir töluna ,,10 ár" í því sambandi og bendir á þá ljósu staðreynd að það þarf að afla annarrar orku ef ætlunin er að hætta olíubrennslu.

Halldór minnir á að við eigum fjölmarga kosti til öflunar raforku og þó friða þurfi sum svæði, þá séu nægir virkjanakostir eftir og bendir á að við séum sem þjóð ,,góð í náttúruvernd".

Og niðurstaðan er:

,,að við fram­leiðum 20 tera­vatt­stund­ir af raf­magni á ári hér á Íslandi en til að gera stefnu rík­is­stjórn­ar­inn­ar að veru­leika þarf að fram­leiða 16 tera­vatt­stund­ir til viðbót­ar ár­lega til að ná full­um orku­skipt­um. Næst­um jafn­mikið og við fram­leiðum í dag. Og við höf­um 17 ár til þess."

Ekki er víst að þessar tölur séu nákvæmlega réttar og vitanlega má deila um þær.

Þjóðinni fjölgar ört og ekkert lát virðist vera þar á og því gæti vel verið að afla þurfi meira en 16 teravattstunda til að uppfylla þörfina fyrir orku í komandi framtíð.

Það er erfitt að spá og sérstaklega erfitt að spá um framtíðina, en það breytir ekki því, að ekki fer saman hljóð og mynd hjá þeim sem telja sig vera verndara vatnsfalla, jarðhitasvæða og náttúrunnar.

Við verðum að átta okkur á því, að það verður ekki bæði sleppt og haldið.

Völdin, áhyggjurnar og vaninn

Í Morgunblaðinu sem kom út þann 8. ágúst síðastliðinn, bar talsvert á fréttum og umfjöllun um það sem er að gerast, búið er að gerast og það sem gæti átt eftir að gerast.

Ofarlega á blaði eru vitanlega náttúruhamfarirnar á Reykjanesi, en fleira kemur til, því eins og við sjáum getur virknin teygst víðar.

Í Staksteinapistli er það haft eftir forstjóra Landsvirkjunar að orkuskortur geti verið yfirvofandi og ætti það engum að koma á óvart, sé haft í huga hvernig gengur að fá fram heimildir fyrir virkjanaframkvæmdum.

Þessu til viðbótar eru uppi grunsemdir um að eldvirkni undir landinu sé að aukast og gæti þá farið fyrir lítið, friðlýsing á hálfrar þriðju aldar gömlu hrauni austur í Skaftafellssýslu.

Þá er mögulegt að vatn hlaupi fram úr Hafrafellslóni, en góða fréttin er að dæmigerð endalok á eldgosinu á Reykjanesi virðast vera framundan, enda hefur ekki enn orðið slíkt eldgos á Íslandi að því hafi ekki á endanum lokið.

Áhyggjurnar eru samt ekki farnar, því alltaf má finna nýjar, ef vilji er til.

Nú er ekki lengur hægt að aka yfir hálendið á fólksbílum án þess að því fylgi vöktun og gott ef ekki gjörgæsla og er þá liðin sú tíð að fólk gati ekið frá Blöndudal og suður yfir Kjöl, líkt og gert var á tímum áhyggjuleysisins, fyrir um það bil sextíu árum síðan.

Síðan það var er sem sagt liðinn dágóður tími, en ekki var búið að finna upp ráðaleysi, vandræðagang og vöktun fullorðins fólks, sem um sjúklinga á gjörgæslu væri um að ræða.

Voru þá ferðir yfir hálendið strjálli en nú er og vöktunarþörfin óuppfundin. Farsímarnir líka, svo ekki sé nú minnst á þá yfirfljótandi tilætlunarsemi sem öllu ræður hjá þeim sem vilja njóta, en láta aðra um áhyggjurnar.

Áhyggjurnar hafa sem sagt tekið völdin!

 

,,Nixon- mælistikan"

Í þessum pistli verður gerð tilraun til að fara lauslega yfir ,,Reykjavíkurbréf" Morgunblaðsins sem birtist í helgarblaðinu þann 5/8/2023.

Bréfið vakti áhuga undirritaðs vegna þess að í því er farið af þekkingu yfir stjórnmálaástandið í Bandaríkjunum, ástand sem er mörgum áhyggjuefni, þó ekki sé nema vegna þess, að hvað sem mönnum kann að finnast um það ríkjasamband, þá skiptir afar miklu máli fyrir heiminn allan, hvernig haldið er á málum þar á bæ.

Þess gerist tæplega þörf, að rekja hvernig stjórnmálin hafa þróast þar á síðustu árum, þar sem menn á eftirlaunaaldri, hvor úr sínum stjórnmálaflokknum berjast um að veita þjóðinni forystu.

Annar fyrrverandi forseti og hinn núverandi og sem lýkur senn sínum embættisferli, verði hann ekki endurkjörinn.

Sá fyrrverandi tapaði kosningum með afar naumum hætti í síðustu kosningum og reyndar er ekki víst að allt sé á hreinu með þau úrslit.

Hvort niðurstaða kosninganna var rétt eða ekki verður ekki fullyrt hér, því til þess skortir þann sem hér ritar þekkingu og reyndar er það svo, að þeir sem ættu að hafa þekkingu á þeim málum, eru ekki sammála um niðurstöðuna að því er best verður séð.

Reykjavíkurbréfið geta menn kynnt sér á vef Morgunblaðsins, eða með því að kaupa blaðið í næstu sölubúð séu þeir ekki áskrifendur.

Niðurstaða höfundar bréfsins er að margt sé ekki á hreinu varðandi kosningaúrslitin.

Reykjavíkurbréfið ber yfirskriftina ,,Stjórnarskránni storkað" og fyrirsögnin sjálf vekur athygli, því ef það er eitthvað í lýðræðisríkjum sem menn ættu að virða, þá er það stjórnarskrá viðkomandi ríkis.

Dæmin sem nefnd eru er nokkur og það fyrsta er, að dómsmálaráðherra hafi ákveðið ,,án vafa" og með samþykki sitjandi forseta Biden, að saksækja þann fyrrverandi þ.e. Trump.

Vikið er að því að dómsmálaráðherrann, hafi misnotað vald sitt hvað eftir annað ,,með ótrúlega ósvífnum hætti" og að ,,nú verði dómsdagsstefnum látið rigna yfir Trump", sem þurfi að berjast við dómsmálaráðuneytið.

Það er ótrúlega erfitt að berjast við þá sem misnota vald og það þekkja þeir sem reynt hafa og það þó í smáríki sé, en ekki stórveldi líkt og Bandaríkjunum. 

Bandaríkin virðast undirrituðum vera ríki þeirra ríku í stjórnmálalegu tilliti o.fl., og að það stafi af því hvernig stjórnmálakerfið er byggt upp.

Menn þurfa að hafa sterkan fjárhagslegan bakgrunn af einhverju tagi til að eiga mikla möguleika á frama í stjórnmálum þar, en þverstæðan er sú, að Bandaríkin eru land tækifæranna í mörgu tilliti eigi að síður!

Peningar eru afl þeirra hluta sem gera skal, er stundum sagt og það er ekki sérstaklega bundið við bandarísk stjórnmál að svo sé.

Áhugasamir ættu að renna yfir grein Morgunblaðsins um þessi mál, því þar kemur ýmislegt fróðlegt fram og því verður seint neitað, að það skiptir alla heimsbyggðina afar miklu, hvernig haldið er á málum í því volduga ríkjasambandi sem Bandaríkin eru.

Skiptir þá engu, hvort mönnum líkar það betur eða ver.

 

 

Er allt þegar þrennt er?

Þrjú dæmi um flumbrugang og afleiðingar hans, eru til umfjöllunar í greinunum sem hér eru í mynd.

Sú fyrsta er af því þegar til framkvæmda kom ákvörðun utanríkisráðherra um lokun sendiráðs Íslands í Moskvu.

Ákvörðunin var ekki tekin vegna þess að til stæði almennt að draga saman í utanríkisþjónustunni, heldur einungis vegna þess að ráðherranum datt það sí svona í hug.

Hún var einfaldlega ósátt við að stjórnvöld í Rússlandi skyldu taka þá ákvörðun að beita hervaldi til að reyna að tryggja öryggi íbúanna í Donbas.

Sjaldan veldur einn þá tveir deila, segir íslenskt máltæki og víst er að talsverður sannleikur felst í þeim orðum.

Stjórnvöld í Rússlandi telja sig vera að bregðast við óviðunandi ástandi sem verið hafi á svæðinu um langan tíma eða a.m.k. síðan 2014, þ.e.a.s. um tæpan áratug.

Rökin eru m.a., að um sé að ræða, að meirihluta til, fólk sem sé í raun rússneskt og sem tali rússnesku.

Vel getur verið að talsvert sé til í því en í raun mun svo vera að bæði landamæri og skil á málsvæðum séu frekar óljós á svæðinu, samkvæmt því sem fram hefur komið frá þeim sem til þekkja.

Stríðsátökin eru ömurleg og hörmuleg fyrir fólkið á svæðinu, en einnig fyrir þá sem sendir eru til að berjast og aðstandendur þeirra.

Sendiráði Íslands í Moskvu var sem sagt lokað vegna þessa, svo sérkennilegt sem það er og finnst mörgum að nær hefði verið að nota tengslin milli landanna, til að miðla málum líkt og gert var þegar æðstu menn, þeir Gorbasjev og Regan hittust í Höfða. 

Þá voru margir stoltir af því að vera Íslendingar!

Ekki mun hafa komið til umræðu að loka sendiráði Íslands í Bandaríkjunum í Vietnam stríðinu, stríðinu í Afganistan, né vegna innrásarinnar í Írak...

Það var reyndar öðru nær, því Ísland var sett í flokk ,,hinna viljugu þjóða" og sá smánarblettur hefur ekki verið af þveginn og verður sennilega seint af þjóðinni hreinsaður.

Annað dæmi og meinlausara er það sem hér sést og fjallar um það sem kalla mætti flumbrugang við meðhöndlun eldsneytis, nánar tiltekið bensíns.

Þar mun hafa verið stigið skref sem betur hefði ekki verið tekið og eins og við sjáum, þá er talið að ákvörðunin geti valdið slysahættu.

,,Aðferðin" er gagnrýnd vegna þessa segir í frétt Morgunblaðsins og vonandi verður stigið skref til baka, því ekki er boðlegt að á markaðnum sé eldsneyti sem getur skaðað vélar í bifreiðum landsmanna.

Þriðja atriðið sem hér er vitnað í snýr að því sama og það sem hér var drepið á í upphafi og er um flumbrugang sem ríkt hefur varðandi framgöngu íslenskra ráðamanna varðandi ófriðinn í austri.

Hér til hliðar er aðsend grein eftir Werner Ívan Rasmundsson sem birtist í Morgunblaðinu 4/8/2023.

Ívan minnir í upphafi greinar sinnar á, að hlutleysi hafi verið einkennandi fyrir afstöðu Íslands til alþjóðamála.

Hann rifjar upp fundinn þann sem sem haldinn var í Höfða 1986 og telur að það hafi verið yfirlýstu hlutleysi Íslands að þakka, að niðurstaðan varð svo góð sem raun varð á.

Werner er ekki talsmaður þess að íslenskir ráðamenn hvetji og taki sér stöðu með öðrum aðilanum gegn hinum í deilunni um Donbas og er greinilega ekki ánægður með framgöngu íslenska utanríkisráðherrans í málinu.

Virðist sem betra hefði verið að marka sér bás á svipuðum stað og gert var áður þ.e. að reyna að stilla frekar til friðar frekar en hvetja til ófriðar.

Undir þessi sjónarmið er auðvelt að taka og framganga íslenskra stjórnvalda er svo sannarlega ekki hafin yfir gagnrýni, nema síður sé.

Greinarhöfundur fer yfir fjárausturinn sem veittur hefur verið úr ríkissjóði Íslands til að styðja við úkraínsk stjórnvöld í hernaðarátökunum.

Þar hlaupa upphæðirnar á milljörðum íslenskra króna eins og flestum mun kunnugt, en rétt er samt að geta þess, að ullarfatnaður sem var gefinn fólki til bjargar og hermönnum, mun ekki hafa verið greiddur úr ríkissjóði, nema þá að þeim hluta til, sem greiddur er hvort sem er, til að halda framleiðslunni uppi.

Werner lýkur pistli sínum á þá leið, að honum hrjósi hugur við þegar ráðamenn ganga svo fram að þjóðarhag er teflt í tvísýnu og svo sannarlega er ekki hægt, að mati þess sem þetta ritar að lýsa yfir ánægju með framgöngu ríkisstjórnar íslensku þjóðarinnar í þessu ömurlega máli.

 

Friður saminn við annan þegar tveir deila?

Árum saman hafa tilgangslaus átök með eyðileggingu og manndrápum verið á svæðinu sem barist er um, í stríðinu sem er milli Rússlands og Úkraínu.

Í frásögninni hér til hliðar, er sagt frá því að sex hafi látið lífið í átökunum sem ekkert lát virðist vera á.

Fátt er gert til að stilla til friðar, nema síður sé, og minnast má framtaks íslenskra stjórnmálamanna - og konur eru líka menn svo það fari nú ekki á milli mála -, sem hafa gert sitt til að blása í glæður ófriðarins og líklega talið það sér til framdráttar, að espa frekar og egna, en að sína getu sína í að reyna að stilla til friðar.

Gjafir á ullarfatnaði til þurfandi fólks er gott framtak, en lokun sendiráða er það ekki, svo dæmi sé tekið. Fátt eitt kemur út úr hurðaskellum annað en hávaðinn, þegar deilt er, eins og flestum mun vera kunnugt.

Ísland hefur glatað tækifærinu til að bera klæði á vopnin, glatað trausti og skipað sér í hóp þeirra þjóða sem minnst hafa fram að færa.

Sýndarmennskan ein hefur ráðið ríkjum og rökhugsun hefur vikið fyrir tilfinningaofsa og mikilmennskutilburðum.

Ekki er öll nótt úti enn, samt sem áður og þegar svo virðist sem fokið sé í flest skjól, reynist enn vera von.

Tilraunirnar til friðar, koma langt að og lengra en margir áttu von á, eða alla leið frá Afríku og hver hefði átt von á því og vonandi fer þá áralöngum hernaði gagnvart Donbas að ljúka. Það er löngu komið nóg og þó fyrr hefði verið.

Afríkumennirnir telja að betra sé að semja um deilur, en að berjast til þrautar í von um að ná sínu fram.

Bragð er að þá barnið finnur, segir íslenskt máltæki og sannarlega er það úr óvæntri átt, að friðartilraunir komi þaðan, en litlu verður vöggur feginn - svo haldið sé áfram að vitna í íslensk orðtök - og því vonum við flest, að gott eitt komi út úr hugmyndum afrísku stjórnmálamannanna.

Það er löngu kominn tími til að stillt sé til friðar í stað þess að egna til ófriðar og finnist einhverjum eitthvað fallegt við, að fólk sé drepið til þess eins að vera drepið, þá ætti sá sem þannig hugsar, að taka til í kolli sínum.

Í fréttinni, sem er kveikjan að þessum hugleiðingum og er hér ofar í mynd, segir að Putin hafni ekki hugmyndum um friðarviðræður. Úkraínumenn eru ekki eins tilkippilegir og segjast ekkert land gefa eftir og þar getur því staðið hnífur í vorri friðarkú, eins og þar stendur, því margt er á huldu um hvers er hvað o.s.frv., varðandi landsvæði austur þar.

Til að samningar náist verður að semja um eitthvað og því ættu Zelensky og félagar að geta áttað sig á, nema að eitthvað annað og verra liggi undir.

Sem stendur eru það Rússar sem halda dyrum opnum, en það eru Úkraínar sem skella hurðum.

Hvort þeir gera það af eigin frumkvæði, eða til að þóknast öðrum mun koma í ljós, þó síðar verði. 

Frétt Morgunblaðsins lýkur með því að segja frá því ,,að Rússar hafi sagt að Úkraínumenn verði að sætta sig við að eitthvert landsvæði þurfi að gefa eftir". 

Við getum víst ekki annað gert en vona það besta, vitandi að lausnin verður alla vega ekki sótt í íslenskan stjórnmálaskóg.

Hér var ætlunin að setja punkt, en þá rakst bloggari á frétt þar sem segir að viðræður um frið séu hafnar í boði arabalanda og gott ef Mexíkanar koma ekki líka við sögu, en skemmst er að segja frá því að fréttin ,,týndist", en það merkilega var, að Rússar voru ekki boðaðir til viðræðnanna, en segjast fylgjast með!

Áföll í búrekstri

Þegar áföll verða í búrekstri geta þau verið af ýmsum toga.

Veður getur hamlað uppskeru, snjóalög eyðilagt girðingar, veikindi og slysfarir geta orðið á búfénaði og er þá ekki allt upp talið sem getur valdið, bæði miklu og litlu tjóni.

Skemmst er að minnast veðuráhlaups sem varð á Norðurlandi fyrir nokkrum árum og olli því m.a., að jafnvel hross fenntu í kaf og sum þeirra drápust. 

Tjón getur einnig orðið vegna sjúkdóma í búfénaði, sjúkdóma sem geta valdið því að skera þarf niður heilu hjarðirnar.

Þar getur verið um að ræða t.d. það sem mest hefur verið rætt um að undanförnu, þ.e. riðu í sauðfé, en fleira getur komið til eins og bakteríusmit sem getur orðið til þess að farga þarf stórum hjörðum.

Síðast þegar bloggari vissi, giltu ákveðnar reglur um bætur úr ríkissjóði, til sauðfjárbænda vegna niðurskurðar vegna riðu.

Við sjáum samt að bændur sem þurft hafa að skera niður, eru óhressir með það sem þeir fá til að bæta skaðann, en um það gilda þó ákveðnar reglur eins og fyrr sagði.

Áður var til svokallaður ,,Bjargráðasjóður" og enn mun hann enn vera til að nafninu til að minnsta kosti.

Að mati þess sem þetta ritar var það óheillaskref að láta sjóðinn verslast upp í stað þess að efla hann.

Af því ráðslagi - að hann var látinn verslast upp - erum menn að súpa seið sem ekki hefði þurft að gera og því þarf að endurlífga sjóðinn og styrkja með framlögum frá búgreinunum sem stundaðar eru, en líka með tillagi frá ríkissjóði.

Matvælaframleiðsla er hverri þjóð nauðsynleg og matvælaframleiðsluþjóðin íslenska, ætti ekki að vera í miklum vanda varðandi það, að skilja þau sannindi.

Hin kostnaðarsama hjálp

Hér höfum við okkur til upplyftingar teikningu úr Heimildinni (sem er lengst til vinstri), en til frekari glaðnings höfum við líka tveggja síðna grein úr sama miðli, um hvernig staðið er að þróunaraðstoð.

Þegar málið er skoðað kemur í ljós að fimmta hver króna sem varið er í aðstoðina verður eftir hjá okkur sjálfum og er talin með sem framlag þjóðarinnar til þróunaraðstoðar.

Það er með öðrum orðum nokkuð gott viðskiptamótel, að standa í þeim rekstri og ekki spillir fyrir að allt er það af góðmennsku gert til að hjálpa þeim sem bágstaddir eru.

Í vefmiðlinum DW sást í morgun að flóttamenn í Þýskalandi eru hafðir á góðum stöðum og bera sig vel, þó blaðamönnunum hafi greinilega litist mátulega vel á það sem þeir sáu.

Þeim finnst allavega draugabæir við aflagðar kolanámur, skárri kostur til að búa við, en að eiga von á sprengju í skallann, hvar sem verið er eða farið.

Sá sem lítið hefur sættir sig við að hafa dálítið meira, gerir ekki miklar kröfur og í þessu tilfelli, þakkar fyrir að fá að lifa.

Samkvæmt því sem fram kemur í grein blaðamanns Heimildarinnar er það nokkuð góður kostur, að stunda aðstoð við bágstadda og samkvæmt hinum þýska miðli eru bágstaddir tilbúnir til að sætta sig við lítið, frekar en ekki neitt og ekki síst, lífið frekar en dauðann.