Orkuöflun í óeiningu og orkukreppu

Við förum létt í þetta til að byrja með, en þyngjum það kannski þegar á líður.

Á myndunum, sem fengnar eru annars vegar af visir.is (Halldór) og hins vegar af mbl.is (Ívar) sjáum við tekið á orkumálunum á hraðsoðinn og gamansaman hátt.

Á þeirri til vinstri er túlkun á húllumhæinu sem fram fór í Abu Dabi á dögunum, þar sem saman var kominn fjöldi vel meinandi fólks, skulum við vona, sem telur sig vera að bjarga plánetunni okkar frá, a.m.k. hitasveiflum í komandi framtíð.

Sá hængur er samt á að hitasveiflur hafa komið og farið í sögu plánetunnar og það alveg án þess að farið hafi verið í ferðalög þvert um heiminn til að sporna við því. Sveiflurnar hafi farið upp og síðan gengið til baka en þær hafa líka farið niður og síðan hefur það líka gengið til baka.

Í Morgunblaðinu hefur talsvert verið fjallað um þessi mál, bæði frá pólitísku sjónarhorni en líka hinu raunsæa og við sjáum hér dæmi um það síðarnefnda. Það er sem sé skortur á raforku sem hefur hindrað að hægt hafi verið að selja orku og þar með skapa aukin atvinnutækifæri og nota vistvæna orku til innlendrar starfsemi og í staðinn hefur verið brennt olíu við framleiðsluna og það er líka verið að skerða afhendingu orku til íslenskra fyrirtækja þriðja árið í röð.

Það er dapurlegt til þess að hugsa, að kerfislægar og pólitískar hindranir valdi því að ekki sé hægt að undirrita samninga um sölu á orku til fyrirtækja og að það sé gert undir yfirskini umhverfisverndar.

Samfylkingin styður aukna orkuöflun segir í fyrirsögn og þar er vitnað í þingmann flokksins, og þó það nú væri að flokkur sem rekur ættir sínar til vinnandi alþýðu hafi skilning á málinu, en eins og við sjáum á teikningunni, þá getur verið að raddir finnist í flokknum sem telji úr og að þær hafi verið dálítið háværar á köflum.

Á myndinni til vinstri er verið að fjalla um ,,orkuleka“, en á myndinni sem er til hægri er verið að fjalla um mál sem við eigum ef til vill betra með að skilja.

Skortur er á iðnmenntuðu fólki og ástæðan er, að ekki er varið nægu fé til menntunar iðnaðarmanna! Alls kyns dularfull merki hafa sést í samfélaginu um að ráðamenn telji iðnmenntun ekki þess virði að hún sé stunduð og er þar eitt skýrasta dæmið, að menn hafa fundið það út að óþarft sé að kenna vélstjórn og skipstjórn í Sjómannaskólanum.

Hafa sem sé fundið það út, að þess í stað eigi að nota húsnæðið til þess að dæma í dómsmálum.

Sé hugsað til þess hver stærð hússins er og sé allt eðlilegt við mat á því hve heppilegt það sé fyrir fyrrgreinda starfsemi, þá er illa komið í samfélaginu okkar, svo ekki sé meira sagt.

Hér í lokin skal minnt á að eins og við sáum, þá er glímt við kuldabola með raunsæjum aðferðum þar sem sagt er frá byggingu nýs miðlunartanks fyrir heitt vatn, en við sjáum líka að iðnaðarráðherra telur vera þörf fyrir aðgerðir sem geti orðið að raunveruleika bæði fljótt og vel.

Eins og við er að búast, kennir hann Orkuveitunni um hve hægt hafi miðað.

Hér verður tekin sú afstaða að líta á þau ummæli sem pólitískt skot, því allir vita að það fyrirtæki ber ekki umtalsverða ábyrgð á hve hægt hefur gengið. Það er landsmálapólitíkin sem hefur brugðist og er aðal sökudólgurinn, eða með öðrum orðum þeir sem stjórna landinu.

Ríkisstjórnin er skipuð þremur flokkum og með forystu í henni fer flokkurinn sem berst gegn uppbyggingu orkufyrirtækja, svo sem hann getur, en síðan er þar flokkur iðnaðar- og orkumálaráðherrans sem þarf að hugsa sinn gang.

Sjálfstæðisflokkurinn lætur bjóða sér að sitja í ríkisstjórn sem stendur í vegi fyrir virkjanaframkvæmdum, en svo auk þess að glíma mannskap sem notar sér alla tiltæka lagakróka til að kæra framkomnar tillögur um nýjar virkjanir, svo sem nýlegt dæmi er um varðandi Hvammsvirkjun í Þjórsá.

En auðvitað er reynt að ,,benda á eitthvað annað“, þegar menn eru komnir í vandræði með að afsaka það sem ekki gengur sem skyldi.

Hvort ,,Eyjólfur hressist“ í því samstarfi sem varð til eftir kosningarnar til alþingis og sem eru stundum kenndar við Borgarnes, er varlegt að treysta, en það þarf örugglega mikið að ganga á áður en flokkurinn sem fer með forystu í stjórninni áttar sig á því, að það er að koma að ögurstundu í málaflokknum.

Ef til vill verður allt gott eftir næsta heimshornaflakk og samkundan svo góð og áhrifarík, að smámál eins og raforkuskortur til fyrirtækja og jafnvel heimila á Íslandi, hverfi eins og dögg fyrir sólu.

Menn þurfa bara að muna að taka með sér nóg af sólskini næst þegar farið verður í vistvænt flug yfir hálfan hnöttinn til að hitta mann og annan!

Glott við gogg

Til stendur að ,,kolefnisjafna“ flakk yfir áttatíu fulltrúa til Abú Dabí á dögunum, en menn vita bara ekki hvernig.

Best hefði verið að sleppa flakkinu og gera eitthvað þarfara, en það verður ekki gert úr því sem komið er og því þarf að klóra yfir og það verður örugglega gert með tilþrifum, líkt og oftast gerist hjá því fólki sem í hlut á.

Morgunblaðið kannaði hve stóran skóg þyrfti að rækta til að ,,jafna“ uppátækið. Í ljós kom að um var að ræða talsverða skógrækt eða um 11 hektara, en eins og allir vita, nema kannski Vinstri græn, þá gerist það ekki eins og hendi sé veifað að skógur bindi allt það kolefni sem sleppt var lausu út í andrúmsloftið við flakk áttatíu- og eitthvað- menningana sem snöruðu sér suður til þess eins að þusa út og suður og sóla sig í leiðinni, ekki má gleyma því!.

Svona er staðan, að þegar þeim sem komist hafa í toppstöður í þjófélaginu okkar langar í flottan skreppitúr, er til nóg af peningum í ríkissjóðnum galtóma og það liggur við að segja megi að helsta spurningin sé:

Hvað viltu mikið væni?

Við sjáum í auglýsingu frá reiðhjólaversluninni Erninum, að til stendur að setja virðisaukaskatt á öll reiðhjól um áramótin og víst er að það verður gert til að tryggja sem unnt er að hinir snauðu í samfélaginu ferðist sem minnst á vistvænum farartækjum.

Það fara ekki saman orð og æði og ekki er heldur svo að sjá, sem ætlunin sé að hvetja fólk til að ferðast á reiðhjólum í stað bifreiða.

Líklega hefur virðisaukaskattleysið á reiðhjól veri útbúið í einhverju umhverfisafturhvarfi til fortíðar: Reiðhjól, reiðhestur?

Allt fer vel að lokum, því ruslið okkar verður sent til Svíþjóðar, þar sem það verður brennt og orkan úr því nýtt.

Svoleiðis óskunda gerum við nefnilega ekki gagnvart náttúrunni og því sendum við ruslið úr landi með flutningaskipum sem ganga fyrir jarðefnaeldsneyti, þar er því síðan skipað upp og flutt til brennslu og orkan sem úr því kemur nýtt til góða fyrir sænska þjóð.

Sumir sjá heildarmyndina, en aðrir ekki og það er borið upp á strútinn að hann stingi höfðinu í sandinn og sjái þar með ekki það sem gerist í kringum hann.

Sá myndi trúlega glotta við gogg ef hann mætti fylgjast með því sem gerist á Íslandi.

Landtaka með ofbeldi

Það þykir ekki gott að ,,vera tekinn í bólinu“ eins og það er kallað og því má bæta við að ,,sannleikanum verður hver sárreiðastur“.

Það eru talsverð sannindi sem felast í þessum tveimur orðtökum eða málsháttum úr íslensku tungutaki.

Á CNN og áður á NYT er sagt frá því að leyniþjónusta Ísraels hafi vitað fyrirfram og hafi vitað um nokkurn tíma, að Hamas samtökin hygðust gera árás.

Illur á sér ills von, svo haldið sé áfram að vitnað í gamla málshætti, en eitthvað varð til þess að stjórnvöld hundsuðu viðvaranirnar, sem að lokum varð til þess að 1200 mannslíf glötuðust Ísraelsmegin.

Vegna þess að sannleikanum verður hver sárreiðastur, var brugðist við með ómældum ofsa sem líklega mun ljúka með því að Gasa byggðin arabíska verði ekki til að hildarleiknum loknum.

Var það kannski það sem lagt var upp með, að fá tækifæri til að eyða byggðinni á Gasa til að rýma til fyrir byggð gyðinga á svæðinu?

Við vitum þetta ekki og erum að draga ályktanir byggðar á líkum, raunverulegum líkum þúsunda fólks sem drepið hefur verið kerfisbundið líkt og um útrýmingarherferð sé að ræða.

Engu er hlíft, ekki körlum, konum né börnum, allt er drepið sem hægt er að drepa og ofsinn er slíkur að það er í raun furðulegt hve mannfallið er lítið, í samanburði við sprengjuregnið og hve víðtækar afleiðingar það hefur.

Vel getur svo sem verið að uppgefnar tölur séu ekki réttar og að Hamas gefi ekki upp hið raunverulega mannfall í von um að kjarkur arabísku þjóðarinnar hverfi þá síður, en það breytir ekki því að manndrápin eru ógurleg og eyðilegging byggðarinnar ekki síður.

Gera má ráð fyrir að þegar þessu líkur, að þá muni gyðingaríkið byggja upp á ný á svæðinu og það er svo sem ekkert nýtt að land sé tekið með ofbeldi, þar sem fólk hefur verið hrakið af landi sínu og að síðan sé allt byggt upp að nýju.

Þannig hefur þetta gengið til árum saman og svo grátlegt sem það er, þá hefur ekkert verið gert til að hindra þessa aðferð til landtöku sem réttara væri að kalla landrán.

Stuðningurinn til þessa framferðis kemur ómældur frá forusturíkinu í vestri, fjármagn hergögn og vafalaust sitthvað fleira sem til þarf s.s. til uppbyggingar að landráni loknu.

Ætli það verði ekki það sem gerast muni í framhalda af því sem við horfum á núna, að allt byggist upp að nýju líkt og gerst hefur svo lengi menn menn muna.

Mannskepnan er dugleg við það og við höfum séð það gerast aftur og aftur í sögunni, að heilu þjóðfélögin eru lögð i rúst, en síðan byggt upp að nýju af ótrúlegri þrautseigju.

Á sínum tíma var tekin ákvörðun um að reisa upp nýtt ríki gyðinga á þeim stað sem það hafði verið áður og það var gert, en svo virðist sem gleymst hafi að taka það með í dæmið, að á svæðinu var fyrir byggð, sem verið hafði um aldir og í þúsundir ára ef út í það er farið.

Að bæta fyrir glæp með öðrum glæp hefur aldrei þótt sérstaklega góð aðferð til réttlætis né til að jafna sig á hneykslun og samviskubiti.

Nýir landnemar gætu og ættu að koma betur fram við fólkið sem þeir eru að taka landið af og vitanlega væri best að fara ekki þá leið að beita valdi og ofríki við landtökuna, eða réttara sagt landránið.

Það er samt leiðin sem valið var að fara og því er sem er, að hörmungunum líkur seint, ef þá nokkurn tíma.

Að breyta lit

Það sem helst ber til tíðinda þessa dagana er að innviðurinn í ríkisstjórninni skrifar undir eitt og annað, en hann er ekki einn svo við snúum okkur að öðru.

Það hefur verið í fréttum í gær og kannski lengur, að reynt var að skipta um lit á utanríkisráherranum – fyrrum fjármálaráðherra – og það merkilega er, að það tókst að nokkru a.m.k. að utan.

Ráðherrann bar sig vel eftir atlöguna, en ekki er víst að hann hafi vitað af breytingunni á jakkanum og því talið að allt væri nú þetta því í allra besta lagi.

Nái hið dularfulla efni sem dreift var yfir ráðherrann að lita sálu hans þá er bleik brugðið!

Hvers vegna þessi tilraun var gerð á ráðherranum er ekki alveg ljóst, þó látið hafi verið í veðri vaka að til hafi staðið að vekja hann til umhugsunar um stöðuna í Palestínu.

Í Palestínu er ástandið ekki gott eins og flestir vita og sé eitthvað að marka myndir sem þaðan hafa borist, þá er sem verið sé að flytja þá sem náðst hafa lifandi úr hildarleiknum á flutningabílum og væntanlega þá til aflífunar og síðan huslunar.

_ __

 

Atlaga að íslenska utanríkisráðherranum fór vitanlega út um þúfur og verður vonandi ekki reynd aftur í bráð, því það eru aðrar aðferðir sem við viljum nota til að koma skoðunum okkar á framfæri.

Það hefur mest tíðkast, að minnsta kosti í seinni tíð, að berjast með orðsins brandi, eins og við köllum það og vonandi verður það svo áfram.

Ráðherrann slapp óskaðaður frá atlögunni og við vonum, að hann hafi ekki orðið fyrir neinum skaða þó gusan hafi farið yfir hann.

Oft ratast...

Órólega deildin í Framsóknarflokknum klauf sig út úr flokknum eins og við munum, stikaði frá Háskólabíói yfir á Hótel Sögu, lagðist undir sæng og stofnaði í framhaldinu nýjan flokk sem fékk var nafnið Miðflokkur.

Miðflokkurinn er smáflokkur sem minnkaði enn, þegar í ljós kom eftir ,,Borgarneskosningarnar“ að einn þeirra sem boðið höfðu sig fram í nafni flokksins, hafði gert það undir fölsku flaggi, kastaði af sér miðflokkshempunni og gekk hið snarasta í Sjálfstæðisflokkinn.

Þar var honum vel tekið, því litlu verður vöggur feginn og allt er hey í harðindum, eins og þar stendur.

Því er það, að þegar þingmaður Miðflokksins segir eitthvað vera í hægagangi þá er rétt að leggja við hlustir og sperra eyrun, því eins og við vitum, þá er ekki farið með fleipur á þeim bæ!

Nú stígur fram einn þeirra sem eftir sitja í flokknum, ber sér á brjóst og lýsir alkunnum staðreyndum svo sem sjá má.

Tilefnið er orkuöflun fyrir sístækkandi þjóðfélag á landinu okkar bláa og það þarf svo sannarlega ekki mann frá miðju til að segja okkur frá því hvernig staðan er varðandi þau mál.

Við erum nokkur sem munum gerð virkjananna í Þjórsá, Blönduvirkjun og Kröflu sem byggð var á umbrotatíma í jarðsögulegu tilliti; tíma sem ekki var svo ólíkur því sem er núna á Reykjanesi.

Þá voru það tveir pólitískir andstæðingar, Jón Sólnes og Ragnar Arnalds, ef rétt er munað, sem tóku saman höndum og stóðu saman í því að reyna að koma virkjuninni áfram þannig að hún yrði að veruleika.

Fræg urðu og ógleymanleg svör Jóns, þegar hann var spurður þeirrar spurningar hvernig honum litist á stöðuna með gjósandi jarðsprungur í næsta nágrenni við virkjanasvæðið.

Svarið varð eitthvað á þessa leið: ,,Ætli við ,,kröflum” okkur ekki fram úr þessu?

Það gerðu þeir síðan félagarnir og aðrir sem að verkinu unnu og virkjunin varð að veruleika.

Menn áttuðu sig á því að þjóðin þurfti orku til að komast af og að það þurfti að gera fleira en að veiða fisk, rækta kindur, kýr og hesta og við vorum reyndar komin dálítið lengra en það.

Komið var álver í Straumsvík sem starfrækt hefur verið um áratugaskeið, sömuleiðis sementsverksmiðju o.s.frv. en það þurfti fleira til að styrkja og bæta íslenskt samfélag.

Þetta sáu menn þá, en sjá sumir ekki nú og því er þras og bras, að koma nýjum virkjunum frá því að vera hugmyndir og yfir til þess að verða að veruleika.

Þó búið sé að vinna alla undirbúningsvinnu, þá dugar það ekki til, því nóg er til af fólki sem telur að hægt sé að lifa í landinu okkar gjöfula og góða, án þess að lifa af því!

Vel getur svo sem verið að það sé hægt, en svo hefur ekki verið frá því að það byggðist og ef fundin er leið til að lifa í landinu án þess að ,,lifa af því” á nokkurn hátt þá þarf að útskýra það betur fyrir okkur hinum sem teljum að rétt sé að nýta auðlindir landsins, auðlindir sem annars ýmist rynnu ónýttar til sjávar, eða puðruðust upp í loftið engum til gagns og fáum til ánægju.

Vissulega eru til verðmæti sem við viljum ekki fórna fyrir nokkurn mun.

Engum dettur t.d. í hug að virkja hverasvæðið við Geysi sem vakið hefur hrifningu og aðdáun um aldir og mun vonandi gera það áfram. Við byggjum ekki heldur stóriðjuver á Þingvöllum!

Við gætum hins vegar virkjað neðri hluta Þjórsár og Héraðsvötn og fleira og fleira, því við búum í landi tækifæranna þegar glöggt er skoðað.

Hvort niðurstaðan verður sú að við sjáum það eitt framtíðarverkefni, að selja ferðamönnum aðgang að landinu okkar, kemur tíminn til með að leiða í ljós, en hætt er við að víða verði margt orðið niðurtroðið, útsparkað og breytt að lokum, verði farin sú leið og ekki síst ef haft er í huga, að ekki virðist mega bæta aðstöðu á ferðamannastöðum s.s. dæmi eru um t.d. við Landmannalaugar og víðar.

Það einkennilega er, að það hefur náðst fram að bæta aðstöðu á Þingvöllum og við Gullfoss og í Kerlingarfjöllum og ef til vill víðar án þess að einkavinir umhverfisins færu mikinn.

Einhvern veginn hefur þeim tekist að horfa fram hjá þeim lagfæringum, en hvað það var sem olli því að eftirtektin var bæði sljó og döpur gagnvart þeim athöfnum er óupplýst, en gefur okkur von um að hægt sé að lifa af og í landinu, án þess að allt fari í niðurníðslu.

Að stjórnmálaaflið sem nefnt í upphafi þessa pistils nái raunverulegum pólitískum áttum er hins vegar lítil von til, en um það gildir hið fornkveðna ,,að oft ratast... o.s.frv. og ætli við verðum ekki að sætta okkur við það!

Bitið í Biden?

Maðurinn sem gerði það svo ljómandi gott í Úkraínu er til umfjöllunar hjá Fréttastofu Ríkisútvarpsins, þar sem vitnað er til erlendra miðla, s.s. BBC, CNN og N.Y.T.

Þar kemur fram að hann hafur komið við víðar og við bætist Kína.

Við sem týnum einu og öðru og jafnvel stundum sjálfum okkur, finnum dálítið til með manninum sem virðist vera ósköp venjulegur að sjá sé tekið  mið af myndunum sem birtar eru með fréttinni.

Hunter þessi hefur viða komið við en einna mest hefur verið fjallað um bras hans í Úkraínu, þar sem hann er sagður hafa reynt fyrir sér í einhverskonar líftæknibrasi, sem venjulegur vélfræðingur og meðaljón kann ekkert að segja frá.

Hvort það var þar sem dularfull fartölva mannsins kom við sögu er ekki gott að segja, því lítið hefur verið sagt frá nær endalausum ,,rannsóknum" á því ágæta raftóli.

En eins og segir í tilvitnaðri frétt, þá er nú svo komið að til stendur að ákæra manninn fyrir skattalagabrot, þ.e.a.s. að hann hafi skotið einhverju undan skatti.

Að auki mun bíða hans ,,ákæra fyrir vopnalagabrot" eins og sjá má á myndskotinu sem tekið er af vef Rúvsins, svo sjá má að maðurinn kemur víða við.

Við Íslendingar látum okkur ekki bregða við tal um svoleiðis enda ókrýndir heimsmeistarar í greininni að eigin áliti.

Gera má ráð fyrir að þetta sé dregið fram vegna komandi forsetakosninga í heimsveldinu fyrir vestan og verður að segja, að það er frekar óheppilegt fyrir Biden gamla Jó sem þrátt fyrir háan aldur sækist eftir því að fá að vera forseti nokkur ár í viðbót.

Karlinn er orðinn töluvert við aldur, eins og áður sagði og þó einkanlega sé  tekið mið af keppinautnum Trump hinum trompaða - en ekki slompaða -, sem er nokkrum árum yngri og betur á sig kominn líkamlega að sjá.

Fátt er hægt að segja um andlegu hliðina á þessum gömlu baráttujöxlum, en Biden berst við að standa í fæturna, koma hundinum í öruggt athvarf, gæta stráksins strákslega, hafa uppá tölvunni og klappa Zelensky á kollinn og vangann. 

Þetta síðastnefnda þykir karli vera orðið frekar leiðigjarnt og tilbreytingarlítið í seinni tíð, því óskalistinn er alltaf sá sami: meira dót meiri peninga og bara meira af öllu!

Mikill vill meira, segir íslenskt orðtak og virðist það eiga nokkuð vel við hér, en Biden er líklega orðinn dálítið leiður á að vera sífellt minntur á það sama æ ofan í æ og síðan bætist þetta við með strákinn, sem reyndar er ekki strákur lengur, en hvað með það, sumir eru bara svo lengi að ná þroska.

Hvernig fer með komandi forsetakosningar er ekki gott að segja, en ekki er það vænlegt til ávinnings að vera kærður fyrir skattalagabrot í guðs eigin landi og ekki líklegt að meint brot stráksins, sem ekki er strákur lengur, verði föðurnum til framdráttar í framboðsbröltinu.

Og þar sem Trump hinn trompaði komst upp með ýmislegt, því þá ekki hinn glæsilegi og lífsreyndi vonarprins þjóðar sinnar, pabba síns og mömmu og hundsins hundslega sem fluttur var í útlegð?   

Heyflutningar, saga frá liðnum tíma

Á sjöunda áratug síðustu aldar, var staðan erfið hjá bændum á Austurlandi og víðar, en mun betri hjá sunnlenskum bændum.

Þá var gripið til þess ráðs að binda hey í bagga til að minnka rúmtak þess og flytja það þannig með skipum til þeirra sem á þurftu að halda.

Myndin sem hér fylgir með var í Morgunblaðinu, ef rétt er munað og sýnir hvernig staðið var að flutningunum til Reykjavíkur; bílarnir bíða losunar og bílstjórarnir hafa kíkt við á Hótel Sögu.

Nú er hótelið ekki lengur til sem slíkt, þó húsið standi enn og peningarnir sem kreistir voru undan nöglum fátæks bændafólks til byggingar þess, glataðir fyrir löngu.

Hvernig forustumönnum bændastéttarinnar gat dottið í hug að efna til byggingar montmusteris af þessu tagi í því peningaleysi sem var á þessum tíma, hefur aldrei verið skýrt og verður tæpast gert úr þessu.

Undirritaður kom dálítið að þessum heyflutningum, en þó ekki þannig að hann væri bílstjóri á flutningabílunum, enda tæpast með aldur til þess.

Þannig var að uppalendur mínir, móðurafi og amma, höfðu fest kaup á grasgefinni jörð austur í Flóa og þar voru hlöður fullar af heyi og nú voru góð ráð dýr.

Á þessum árum þótti sjálfsagt að fólk legði hönd á plóg til hjálpar þeim sem þurfandi voru og eins og áður sagði voru bændur á Austurlandi og Norðurlandi í vandræðum vegna uppskerubrests sem orðið hafði vegna kuldatíðar og kals í túnum.

Fram var komin tækni til að vélbinda hey í bagga með bindivélum sem knúnar voru af dráttarvélum og til að minnka umfang heysins var gripið til þess ráðs að binda það í bagga, en vélar til þess voru ekki á hverju strái.

Í Gunnarsholti var ein slík og um samdist að fá hana lánaða til verksins og var hún sótt á vörubíl þangað og losuð síðan af bílnum á hentugum stað, þar sem hægt var að bakka bílnum að sandbarði, tengja við dráttarvél og draga vélina síðan heim á bæ og nú var allt til reiðu til að hefja verkið!

Og þó ekki, því það vantaði mannskap til að moka heyinu úr hlöðunni og í bindavélina og ekki stóð á því og mannskapurinn var sóttur allt til Sandgerðis og víðar og allir vildu hjálpa til og ekki var spurt um laun, en góður matur og kaffi með meðlæti að sjálfsögðu í boði, sem var vel þegið.

Og svo var líka gott að fá tilefni til að hittast! 

Það þarf vart að lýsa því hve erfið vinna það er að handmoka heyi út úr hlöðu með þeim hætti sem þarna var gert og það launalaust.

Undirritaður, sem gerður var að traktors og bindivélarstjóra, var á kafi í vorprófum í gagnfræðaskóla þegar þetta var og svo sem geta má nærri, var lítill tími til upplestrar fyrir prófin, en þau voru tekin og náðust!

Til að gera langa sögu stutta, þá tókst að tæma hlöðuna og koma heyinu á vörubíla sem fóru síðan með það til Reykjavíkur, þar sem það var sett í skip og flutt til þeirra sem á þurftu að halda.

Í dag teldist þetta fullkomið óráð allt saman og trúlega færi heyið í plöstuðum rúllum í gámum á áfangastað ef til þess kæmi að flytja þyrfti það milli landshluta.

En á þessum tímum voru rúllur ekki til og ekki gámar heldur og fólk reyndi að bjargast með það sem til var.

Hver greiddi fyrir heyið og hvernig er mér ókunnugt um og man ekkert með vissu um hvernig því var háttað, enda er það ekki aðalatriði málsins.  

Traust

Það mun vera betra fyrir stjórnmálamenn að þeir njóti trausts.

Í umfjöllun Heimildarinnar er fjallað um traust fjármála- og utanríkisráðherra og síðan, utanríkis- og fjármálaráðherra og í ljós kemur ýmislegt sem áhugasamir geta kynnt sér, ef þeir nota sér tengilinn.

Skoðanakannanir af því tagi sem þar er vitnað er til, eru að mati ritara vísbendingar um viðhorf, en ekki naglfastar staðreyndir og því verður lítið lagt út af því sem þar kom í ljós en eins og fyrr sagði, er um að ræða vísbendingar.

Ríkisstjórnin sem við búum við núna er um margt sérstök og æði mörgum finnst sem engin leið sé að átta sig á því hvert hún er að fara eða koma.

Forsætisráðherrann kemur úr flokki draumóranna, væntinganna og trúboðsins. Þar er einnig stjórnmálaflokksfurða sem virðist ekkert vita um hvert hann stefnir, hvaðan hann kom, né hvar hann var; trúir jafnvel á ævintýri úr gömlum strákabókum ef ekki vill betur.

Það skal reyndar tekið fram að ævintýri af því tagi sem innviðurinn í ríkisstjórninni ætlar að bjóða Vestmanneyingum uppá og okkur hinum líka, hefur ekki verið í boði í slíkum bókum svo munað sé, ef frá er talin sagan um ferð að miðju Jarðar sem átti sér upphaf á Snæfellsjökli.

Það var ævintýri og ágætt sem slíkt, en Vestmannaeyingar vilja trúlega eitthvað naglfastara. Þeir búa núna við yfirvofandi vatnskort, rafmagnsskort og ljósleiðarasamband, einkum ef stjórnendur togara fara að gera það að venju, að reyna að fiska með akkerum skipanna!

Til upprifjunar skal sagt frá því, að innviðaráðherrann var að undirrita eitthvert plagg um samstarf við mann nokkurn í Ameríku, sem telur sig hafa fundið upp apparat sem getur étið sig í gegnum holt og hóla, fjöll og hafsbotna, bara ef hann fær rafmagn.

Maðurinn veðjaði að sjálfsögu á ,,bara" flokkinn, til að breyta draumnum í veruleika og við sjáum til hvað setur.

Ljónið í veginum er, að til að hrinda þessu í framkvæmd þarf rafmagn og það þarf að vera í boði og þar gæti staðið hnífurinn í þessari framsóknar- og draumakú. 

Ef Sjálfstæðisflokkurinn er ys- ið, framsóknarflokkurinn þysið, þá hlýtur svo að vera að Vinstri græn séu ekkert- ið (engu) í ríkisstjórninni. Ríkisstjórn sem snýst ekki um annað en að sitja og sem er sem betur fer hugmyndalítil að margra mati, þrátt fyrir það sem að framan sagði!

Undantekningin er þó sú að innviðaráðherrann er fullur af hugmyndum. 

Af þeim þurfa menn ekki að hafa áhyggjur því nær öruggt er að þær eru líklegastar til að vera bara hugmyndir áfram og þó svo sé, er þó kosturinn sá, að  þeir sem ekkert gera, gera ekkert illt af sér á meðan!

Sumir eru bestir þegar þeir láta lítið fara fyrir sér.

Tveir stríða, annar mætir, hinn ekki...

Ráðstefna er haldin og stofnunin sem hana heldur er kölluð ,,Öryggis og samvinnustofnun Evrópu".

Mæting á ráðstefnuna er valkvæð, en samkvæmt nafngiftinni, er á fundum stofnunarinnar, fjallað um öryggi og samvinnu ríkja í álfunni.

Það skal viðurkennt að ritara brestur minni, hvað varðar fyrri ráðstefnur af þessu tagi og lagðist hann ekki í heimildaleit til að afla sér upplýsinga þar um, en gengur út frá því, að stofnun sem ber svona virðulegan og ábyrgðarmikinn titil, rísi undir nafni og sinni því sem hún á að gera.

Í minni eru margvísleg tilefni til að huga að öryggi álfunnar, því eins og allir vita hefur ýmislegt gengið á í Evrópu síðan síðari heimsstyrjöldinni lauk og væri hægt að tína til mörg dæmi þar um.

Allt frá upplausn Sovétríkjanna, til herforingjastjórnar í Grikklandi, styrjaldar sem leiddi til loftárása á Serbíu, sem seint munu gleymast og yfir í stríð um fiskveiðar milli Íslands og Bretlands, sem Ísland vann að sjálfsögðu, þrátt fyrir að vera miklu minna!

Ekki má heldur gleyma neistaflugi á Ermasundi sem varð vegna fiskveiða hins uppverslaða heimsveldis sem eitt sinn var og sem heldur að það sé enn.

Það er sem sé verið að halda ráðstefnu hjá fyrrnefndum samtökum um frið og öryggi og á fundinn er mættur Lavrov utanríkisráðherra Rússlands, en vegna fyrirhugaðrar komu hans á ráðstefnuna, fóru nokkur ríki í utanríska fýlu, sendu ekki fulltrúa og sitja heima.

Löndin sem heimasetuna kusu, eru: Eistland, Lettland, Litháen, Pólland og Úkraína.

Ekkert kemur hér á óvart, nema að fyrirmyndarríkið Úkraína skuli ekki vera með á ráðstefnunni, því eins og flestum mun kunnugt, þá er það ríkið sem staðið hefur í erjum við nágranna sinn í austri árum saman, en hefur að sjálfsögðu aldrei sjálft viljað kannast við að svo sé.

Þeir sem fylgst hafa með fréttum vita samt að svo hefur verið og að það er landsvæði sem kallað er Donbas sem einkum hefur verið þar undir og oftar en ekki hefur fólk verið drepið og jafnvel grafið í fjöldagröfum, þ.e.a.s. á árunum fyrir hina sérstöku hernaðaraðgerð.

Ísland átti þar til fyrir skömmu, utanríkisráðherra sem fljótur var að taka ákvarðanir og efaðist aldrei, svo vitað sé, neitt um að þær ákvarðanir væru réttar.

Vegna þessarar vissu, rak hún rússneska sendiherrann á Íslandi úr landi og kallaði þann íslenska heim frá Moskvu, var fljót að hugsa og viss um að hún gerði rétt, þá eins og alltaf, eða oftast að minnsta kosti.

Sumir vita, en aðrir þurfa að velta hlutunum fyrir sér, enda er það fyrrnefnda auðveldara og flýtir oft fyrir!

En aftur að ráðsstefnunni fyrrnefndu.

Lavrov er mættur og heldur ræðu á sinn yfirvegaða hátt og frekar ólíklegt er að hann snarist úr skó sínum til að leggja áherslu á mál sitt.

Þau sem heima sitja frétta síðan af því sem er að gerast á fundinum, af afspurn!

Rússland sigraði Þýskaland í heimstyrjöldinni síðari með samansópuðum her úr hinu víðáttumikla ríki; þurfti lengi að hörfa, standa síðan í stað, en að lokum var sótt fram af miklum þunga og sumir stukku á vagninn til hjálpar eins og segir t.d. frá í bókinni ,,Ég lifi", eftir  Martin Grey.

Lýsingarnar á Rauða hernum í þeirri bók eru fróðlegar en eins og við vitum, þá gekk Martin til liðs við þann her og fór síðan úr honum þegar hann vildi það sjálfur.

Endalok sögu þess ágæta manns voru sorgleg, en verður ekki lýst nánar á þessum vettvangi, þó hún megi sannarlega aldrei gleymast.

Enn er stríð og enn eru átök og nú á milli Úkraínu og Rússlands.

Úkraína er studd af NATO, ESB og þar með eða hvort sem er af Íslandi, enda er þar hugsað án þess að hugsa - hvernig sem það nú má vera - og ráðherrur hafa heimsótt glæsimennið Selenský, oftar en sumir hafa rænu á að heimsækja fólkið sitt á ,,ísa köldu landi". 

Það er haldin ráðstefna um frið í álfunni og annar þeirra aðila sem berjast sendir ekki fulltrúa á ráðstefnuna!

Af því verður dregin sú ályktun að sá vilji ekki frið, hafi jafnvel aldrei viljað og sé hugsanlega eitthvað að fela.

Sú ályktun verður dregin til baka þegar annað sannast!

Skróp eystrasaltsríkjanna er kapítuli út af fyrir sig, sem kannski verður fjallað um seinna.