Tvær konur og hvorug í fríi

Tvær konur og hvorug í fríi, báðar í stjórnmálaflokkum, báðar í ríkisstjórn, önnur yfirlýstur NATO aðdáandi, hin hernámsandstæðingur, önnur forsætisráðherra og hin utanríkisráðherra og báðar haf knúsað Selenski hinn úkraínska.

Alveg sammála um það og þótti vafalaust báðum gott.

Lestin sem er lengst til hægri kemur ekki við sögu þessa ævintýris, en það gera hins vegar kaplar af ýmsasta tagi sem liggja á hafsbotni og tengja Ísland við umheiminn.

Konurnar tvær ætla að sjá til þess að þeir verði ekki rofnir af Rússum (hvað annað), en þeir munu vera samkvæmt heimildum, sem konurnar telja trúverðugar líklegastir, til að vilja klippa á strengina góðu.

Og lái þeim hver sem vill. Þeir lögðu leiðslu með mikilli fyrirhöfn eftir hafsbotni og átti leiðslan að færa vestrænum gas til kyndingar og fleira og hinum vondslegu Rússum peninga.

Og allt gekk það ágætlega, þrátt fyrir þrálátan gasstuld Úkraína, sem sóttu sér ókeypis gas úr lögnum sem lágu gegnum land þeirra, auk þess að fá greitt fyrir aðstöðuna.

Konurnar trúa eflaust því sem haldið hefur verið fram af Zelensky og fleirum umföðmurum að Rússar hafi sprengt sínar gasleiðslur í æfingarskini, enda sjálfsagt best að æfa sig á því sem maður á sjálfur.

En vegna þess hve þetta ímyndaða sprengjuævintýri lukkaðist vel hafa konurnar frétt það eftir traustum heimildum vina sinna í vestrinu að nú taki alvaran við, eins og svo vel var lýst í skáldsögu eftir þriðju konuna.

Sú taldi sig eflaust vera að skrifa alvöruævintýri, fyrir alvöru fólk sem greindi mun á ævintýri og veruleika, en eins og við sjáum er ekki allt eins og ætla má.

Og af þessu öllu má draga þá ályktun að að nú sé komið að því, að Putinn þurfi að grafa upp gamla og gleymda(?) takta í knúsi og keleríi, í þeirri von að konurnar góðu sækji aftur í austurveg og fari þá lengra og turnist í trúnni.

Brú yfir Ölfusá

Brúin sem nú er yfir Ölfusá við Selfoss var tekin í notkun 1945 og samkvæmt því, er um nær áttrætt mannvirki að ræða.

Umferð hefur aukist gífurlega síðan brúin var byggð og stærð og þungi ökutækjanna sem yfir hana fara sömuleiðis

Sem dæmi um umferðarþungann, er hægt að segja frá því, að jafnlangan tíma tók að komast yfir brúna og austur að síðasta hringtorginu á leiðinni í gegnum Selfoss síðdegis föstudaginn var og það tók síðan að aka þá 16 kílómetra sem eftir voru til heimilis þess sem þetta ritar. Þegar komið var úr síðustu ferð til Reykjavíkur.

Umferðarþunginn og hraðinn var slíkur að gangandi einstaklingur hefði auðveldlega fylgt hraðanum og það án spretttöku!

Af þessu sést að tímabært er að ráðast í byggingu nýrrar brúar yfir ána við Selfoss og nú er það ákveðið og til stendur að bjóða út hið nýja mannvirki.

Á ,,timarit.is" er morgunblaðsgrein um vígslu núverandi brúar sem árið 1945 var mikið og gott mannvirki, sem staðið hefur af sér síaukið álag allt til dagsins í dag.

Álagið er orðið svo mikið að áhöld eru um, hvort óhætt sé að auka þar við, með lagningu nýrrar hitaveitulagnar sem fest yrði við brúna til að koma heitu vatni úr nýrri borholu austur yfir Ölfusá.

Selfoss hefur síðustu ár stækkað mikið og það sama má reyndar segja um byggðina alla í Árnessýslu og því er það, að þörf er fyrir aukið framboð af heitu vatni.

Nú er sem sagt fundið meira af heitu vatni vestan ár og er talið að vatnsmagnið geti dugað eitt þúsund manna byggð.

Vonandi gengur vel að byggja þá nýju brú sem ætlunin er að ráðast í að byggja aðeins ofar en þá gömlu, sem samkvæmt myndum sem sést hafa af því fyrirhugaða mannvirki, verður það mikill fegurðarauki á svæðinu.

Það má hverjum manni vera ljóst að það þolir enga bið að ráðast í byggingu hinnar nýju brúar og ljúka þarf því verkefni áður en sú sem nú er notast við gefur sig undan álaginu.

Núverandi brú kom í stað fyrri brúar sem gaf sig og féll á sínum tíma í ána og á Wikipedia má lesa um það að mjólkurbíll hafi komið með annan í togi og þá hafi annar brúarstrengurinn slitnað og báðir bílarnir fallið í ána.

Annar bíllinn lenti á grynningum, þaðan sem hægt var að bjarga honum, en hinn fór í hyldýpið, en bílstjóranum tókst að bjarga sér á fljótandi varadekki.

Enginn vill að neitt þessu líkt endurtaki sig og til að gera sem unnt er til að svo fari ekki, þarf að koma ný brú yfir ána sem allra fyrst.

Eins og fyrr var sagt í þessum pistli, er vafamál hvort óhætt sé að hengja nýtt hitaveiturör í núverandi brú og af því má sjá að það stendur orðið tæpt að núverandi brú þoli það sem lagt er á hana.

Hér fylgir með mynd af frétt Morgunblaðsins af fundi hinnar nýju hitaveituæðar og fyrirsögnin talar sínu máli.

Lengi er búið að þrefa um staðsetningu nýrrar brúar og oft hefur verið hent gaman að því, þegar fyrrverandi bæjarstjóri á Selfossi var eitt sinn spurður hvar ætti að hafa hina nýju brú, þ.e. þá sem nú er rætt um og búið er að ákveða að byggja.

Svarið var eitthvað á þá leiða að hún yrði að vera ,sem næst' hinni gömlu og þar sem ,,næst" er teygjanlegt hugtak, þá ættu sem flestir að geta verið ánægðir með þá staðsetningu sem búið er ákveða!

Lokun kjarnorkuvera

Þjóðverjar ætla að halda áfram blindgötuna fram eftir veg og sem lagt var af stað eftir fyrir mörgum árum síðan.

Að því gefnu, að árásaraðilar í styrjöld séu ekki til að óttast, líkt og nú gerist í Zapronitzia þar sem Úkraínar gera sprengjuárásir á stærsta kjarnorkuver í Evrópu, af að því eð virðist, fullkomnu skeytingarleysi um hverjar afleiðingarnar geta orðið, þá eru kjarnorkuver í Þýskalandi ekki hættuleg.

Ætlunin mun vera að nota gas í stað kjarnorkunnar, en torvelt getur verið að afla þess, ef t.d. bandarískar hryðjuverkasveitir eða annarra, gera sér það til dundurs að sprengja í tætlur lagnirnar sem gasið fer um.

Kjarnorkuver til orkuframleiðslu eru lítt hættuleg Þýskalandi eins og fyrr sagði og úrganginum má t.d. koma fyrir í aflögðum námum vel frá gengnum og til geymslu langt inn í framtíðina.

Þýsk stjórnvöld velja aðra leið og ætla að treysta á gas sem flutt er m.a. fljótandi með gasflutningaskipum og það jafnvel frá Bandaríkjunum, svo stöðug sem sú ágæta ríkjasamsteypa er.

Gera má ráð fyrir að flestum sé ljóst hve óumhverfisvæn slík orkuöflun er og ekki má gleyma því, hve fáu er að treysta í öflun orku etir þeirri leið, sé tekið mið af þeim öflum sem þar ráða ríkjum, eða réttara sagt ráða ekki ríkjum en geta vaðið uppi á óvæntan hátt hvenær sem er og eftir því sem vindurinn blæs hverju sinni.

Ósætti um virkjanir

Ríkisvaldið vill virkja þjóðinni til hagsbóta, en furðuleg lög aftan úr fortíðinni mismuna sveitarfélögunum og nú er svo komið að menn eru búnir að fá nóg.

Í frétt Ríkisútvarpsins segir:

Sveitarfélög ósátt við orkutekjur og geta tafið virkjanir í 13 ár - RÚV.is (ruv.is) og með því að virkja tengilinn, er hægt að lesa sér til um hvernig málin hafa gengið fyrir sig til þessa.

Reglan mun vera sú, að innheimt eru fasteignagjöld af stöðvarhúsunum en ekki af öðrum mannvirkjum s.s. stíflum og ef rétt er það sem ritari hefur frétt, þá er það svo að stöðvarhúsin hafa raðast svo dæmi sé tekið, austan Þjórsár, en stíflumannvirkin vestan og þá sér hver maður hvernig skiptingin til skattlagningar er.

Og til mun vera sveitahreppur sem ekki þarf að hafa áhyggjur af rekstri sínum nema síður sé, vegna þessa fyrirkomulags. Í frétt Ríkisútvarpsins segir:

,,Haraldur [oddviti Skeiða- og Gnúpverjahrepps] segir að ríkið hafi afnumið allar undanþágur á sköttum orkufyrirtækja til ríkisins en eftir standi undanþága frá fasteignagjöldum til sveitarfélaga. Sum sveitarfélög í Samtökum orkusveitarfélaga, sérstaklega þau sem eru með helstu virkjanakosti fram undan, hafi því ákveðið að staldra við í skipulagsmálum.

Orkuvinnsla í núverandi kerfi þjóni ekki hagsmunum íbúanna. Hvammsvirkjun er komin á skipulag en Ásahreppur og Húnabyggð hafa staldrað við í skipulagi á Búrfellslundi, Blöndulundi og aflaukningu virkjana í efri hluta Þjórsár. Samkvæmt lögum eru sveitarfélög þó skyldug til að setja virkjanir í nýtingarflokki á skipulag. „En við höfum samt þennan möguleika á að óska eftir því að fresta þeirri gildistöku um allt að 13 ár. Þannig að við stöndum í raun og veru í dag í þeim sporum að það er eina úrræðið sem við höfum er að segja: Heyrðu þetta er ósanngjarnt. Það verður að laga þessar leikreglur svo við getum tekið átt í þessum orkuskiptum sem eru fram undan,“"

Það er því augljóst að alþingismenn þurfa að girða sig í brók og breyta lögum, eigi að vera hægt að virkja fallvötnin þjóðinni til hagsbóta, en það gerist ekki vandræðalaust sé tekið mið af hvernig gengið hefur fram til þessa, að afgreiða þörf og nauðsynleg mál á hinu háa alþingi.

Og fyrir liggur, hverjir það eru í þingliðinu sem fagna öllu sem tafið getur fyrir virkjanagerð til orkuöflunar.

Það skrýtna er, að það er oft á tíðum sama fólkið og það sem vill auka raforkunotkun. Hvernig það fer saman að auka bæði og draga úr raforkunotkun, kann að vera kennt í einhverjum dularfullum afkima háskólakerfisins, en hitt er þó líklegra að um áunnið vandamál sé að ræða.

Þegar það hentar

Frétt Bændablaðsins greinir frá því að ,,Innflutningur á kjúklingakjöti í febrúar hafi numið tæpum 130 tonnum. Tæp fjórtán tonn komu frá Úkraínu". Og af því sjáum við að innflutningur frá Úkraínu er rúmlega tíundi hluti þess sem inn er flutt í þeim mánuði.

Verslunin segist styðja Úkraínu, sé að marka fyrirsögnina á grein framkvæmdastjóra Samtaka verslunar og þjónustu, sem birtist í Morgunblaðinu. Þaðan er tollfrjálst að flytja inn kjúklinga og fleira, en af einhverjum ástæðum virðist sem verslunin hafi ekki mikinn áhuga á að nýta sér tollfrelsið þegar á herðir, eða a.m.k. ekki hvað varðar kjúklinga.

Hver er ástæðan fyrir því að hinir góðviljuðu innflytjendur nýta sér ekki tækifærið sem alþingi bauð upp á og rétti fram færandi hönd, vinum sínum, íslenskri verslun og Úkraínu Zelenskís til bjargar?

Fulltrúinn segir í grein sinni.

,,Kjúk­ling­ur frá Úkraínu hef­ur t.d. verið eft­ir­sótt vara í versl­un­um að und­an­förnu. Það mun þó vænt­an­lega ekki skipta sköp­um um þróun stríðsástands­ins þar í landi hvort ís­lensk­ir neyt­end­ur haldi áfram að kaupa úkraínsk­an kjúk­ling. Íslensk­ir stjórn­mála­menn standa hins veg­ar frammi fyr­ir ákvörðum um hvort þeir ætli að fylgja for­dæmi annarra Evr­ópu­ríkja og samþykkja áfram­hald­andi toll­fríðindi til handa Úkraínu. Þá þurfa þeir t.d. að gera upp við sig hvort þeir hafi meiri samúð með hinu stríðsþjáða landi eða fram­leiðend­um kjúk­linga­kjöts á Íslandi. Fyr­ir flesta ætti það hags­muna­mat að vera auðvelt."

Við höfum ekki skjalfest svar við því hvers vegna gjöf sem færð var, var ekki þegin af meiri ákafa en svo, að varla tók því að flytja fenginn inn. Alþingi rétti fram færandi hönd og þeginn var einn lítill moli! Hvers vegna var það?

Þjóð veit þá tveir vita og í þessu tilfelli kom á daginn, að úkraínsku kjúklingarnir voru ekki úkraínskir nema að nafninu til; voru hollenskir þegar betur var að gáð, en framleiddir í Úkraínu af hollensku stórfyrirtæki, af því að þar er svo gott að vera með rekstur, eða þannig.

Niðurstaða þessara hugleiðinga er þá sú, að yfirskrift greinarinnar um að verslunin styðji Úkraínu er fyrirsláttur og að ,,verslunin" sem slík styður ekki Úkraínu nema að nafninu til og að hér gildir nú sem svo oft áður:

Þegar að það hentar mér!

Kornrækt, vinnsla og fyrri órar

Það er hugur í bændum á Suðurlandi sem hyggjast reisa myllu til vinnslu á höfrum sem þeir rækta.

Fram til þessa hafa þeir orðið að fara þá leið að senda hafrana úr landi til vinnslu, þar sem enginn búnaður er til í landinu til að vinna þá, eigi þeir að fara til manneldis.

Bændurnir eru búnir að finna myllur í Finnlandi sem þeim líst vel á og þar er búið að hanna eina slíka fyrir þá, sem getur unnið allt að þremur tonnum á klukkustund.

Vegna skorts á tækjabúnaði hafa þeir þurft fram til þessa, að senda hafrana sem þeir rækta til Danmerkur til vinnslu og flytja þá síðan til baka til að geta komið þeim á markað hérlendis.

Ríkisstjórnin hyggst, eftir því sem haft er eftir ráðherra, verja tveimur milljörðum til uppbyggingar kornræktar á næstu fjórum árum(!) og er það vonum seinna sem augu ráðamanna opnast fyrir því að hægt sé að rækta korn í landinu.

Bændur hafa verið að rækta korn vítt um land og þekkt er að svínabúið í Laxárdal ræktar korn til nota til eldis svínanna og hefur gert um árabil svo aðeins eitt dæmi sé tekið.

Nú er svo að sjá sem augu ráðamanna hafi opnast fyrir búgrein, sem hvorki jarmar né baular, en gefur kraft í bú og gerir kleift að ala dýr á innlendu korni. Hvernig það gat gerst verður ekki reynt að útskýra hér.

Lítill sem enginn áhugi hefur virst vera fyrir því starfi sem unnið hefur verið af framsýnum bændum, en hins vegar er frægt að hugmyndir voru uppi og meira að segja hrundið í framkvæmd, um að þurrka gras og breyta í köggla til að gefa fénaði.

Trúlega í þeirri trú að við samþjöppunina breyttist það í einhverskonar korn!

Hvort þeir sem fyrir því stóðu hafa trúaða því að grasið breyttist í kraftmikið kornmeti við hitunina og samþjöppunina verður ekki fullyrt, en svo mikið er víst að byggðar voru graskögglaverksmiðjur vítt um land og sumar standa enn sem minnisvarðar um framsýni ráðamanna fortíðarinnar.

Vonandi sjáum við fram á nýja tíma með dýpri skilningi og að í stað hins lítt eftirsjáanlega grasvinnslubúnaðar, komi kornþurrkun og vinnsla svo sem gerist hjá öðrum þjóðum.

Því þótt íslenskt gras sé safaríkt og gott, breytist það ekki í korn, hve mikið sem reynt er að þjappa því saman.

Riða og förgun fjár

Upphaf frásagnar Morgunblaðsins af því að förgunin sé hafin er á eftirfarandi:

Haf­ist var handa við að af­lífa sauðfé frá bæn­um Bergs­stöðum í Vest­ur-Húna­vatns­sýslu í vik­unni en þar var riða staðfest á mánu­dag. „Við höf­um staðið í mikl­um und­ir­bún­ingi og ég var að fá frétt­ir af því að ferlið væri farið af stað,“ seg­ir Sig­ur­borg Daðadótt­ir, yf­ir­dýra­lækn­ir hjá Mat­væla­stofn­un.

Rétt er að taka fram að ofanritaður texti er ekki úr myndinni hér til hliðar.

Síðan segir, að aflífun hafi hafist, að hún muni fara fram í áföngum, en um er að ræða nærri 700 fjár svo augljóst er, að um mikið verk er að ræða varðandi aflífun, sýnatöku flutning og förgun, þ.e. brennslu.

Þegar svona er komið, er líðan þeirra sem fyrir verða örugglega ekki góð, eins og geta má nærri.

Áfallið er mikið og hafa verður í huga að um er að ræða dýr sem fólk getur hafa bundist tilfinningaböndum og alþekkt er, svo dæmi sé tekið, að börnum, þar sem búið er með sauðfé, er oftar en ekki gefin kind, ein eða fleiri og við getum vel ímyndað okkur hve það er sárt fyrir barnið að sjá á eftir kindinni sinni fara með þessum hætti.

Fyrir utan tilfinningatjónið er síðan fjárhagstjónið og þó kemur þar á móti, að sauðfjárbændur eru tryggðir á þann hátt að ríkissjóður grípur inn í með lögbundnum bótum. Hvort þær bætur duga fyrir útlögðum kostnaði og framleiðslutjóni er undirrituðum ekki kunnugt.

Fram hefur komið í fréttum, að sauðfjárveikivarnargirðing er austan við bæinn og að handan hennar er þekkt riðusvæði og enn fremur að sú girðing nær frá sjó í norðri og að jökli inn á hálendinu í suðri og einnig, að áhöld eru um hvort girðingunni hafi verið haldið nægjanlaga vel við á liðnum árum.

Við sem girt höfum fyrir sauðfé vitum að það er ekki einfalt og að kindurnar þurfa ekki stórt gat í girðingu til að komast í gegn. Undirritaður hefur auk þess, horft á kind stökkva yfir háa og nýlega girðingu með vegi og girðingin sú var gallalaus.

Í öðru tilfelli sá hann til kindar sem gerði tilraun til að grafa sig undir sömu girðingu líkt og um hund væri að ræða! Tilfelli af þessu tagi eru vitanlega undantekningar en eru þó til og af því sést að ekki er einfalt að girða girðingar sem halda svo öruggt sé.

Augljóst er að takmarka þarf samgang fjár og trúlega er besta lausnin að hætta sumarbeit sauðfjár á hálendi landsins.

Undirritaður varð eitt sinn vitni að maður gerði sig líklegan til að klippa á varnargirðingu til að komast leiðar sinnar. Sá skipti um skoðun eftir nokkur orðaskipti og ekkert varð af slíku í það skiptið.

Mál hafa þróast þannig að fjöldi ferðafólks fer um hálendi landsins, að sumri sem vetri, til að njóta náttúrufegurðar og frelsistilfinningar sem víðáttan býður upp á og af því má sjá, að frjáls sumarbeit sauðfjár gæti verið víkjandi ef svo má segja; arfur frá liðnum tíma sem leggja þarf af öryggisins vegna.

Hvað sem þessum hugleiðingum líður, þarf að hugsa málin að nýju og tryggja með einhverjum hætti að atburðir af þessu tagi heyri fortíðinni til og endurtaki sig helst alls ekki.

Það er óheyrilega slítandi að horfa á bústofn sinn fara með þessum hætti, hver sem bústofninn er. Hugur okkar margra er hjá þeim sem fyrir verða og því lýkur þessum hugleiðingum með góðum óskum til þess fólks sem í hlut á.

Orkuskipti

Umtalsverður áhugi virðist vera fyrir svokölluðum orkuskiptum, sé eitthvað að marka umræðuna sem fram fer um þau mál og menningar og viðskiptaráðherra fór til Brussel til að ræða málin við kollega sína.

Það mun hafa verið komin upp sú staða, að krafist væri af Íslendingum óraunhæfra krafna í orkuskiptamálum og m.a. áttuðu menn sig ekki á því handan ála, að Ísland væri eyja út í Atlantshafi miðju og því væri torvelt að komast þaðan og fara þangað, öðruvísi en með flugi eða skipum.

Þegar skjáskotið hér að ofan er tekið stendur til að Lilja fari út og leiðrétti þennan misskilning þeirra brusselista, en nú er hún er komin til baka og ferðin mun hafa gengið vel og menn austur þar eru orðnir betri í landafræðinni.

Til að ná fram orkuskiptum þarf að framleiða raforku og vonir standa til, að með tímanum muni landverndingar og vinstrigræningjar átta sig á þessari staðreynd.

Það sem gert verður, er að framleitt verður eldsneyti sem ekki veldur kolefnisspori og það verður gert með raforku, sem tiltölulega auðvelt er að framleiða með vistvænum hætti í okkar vindasama og fallvatnaríka landi. Auk þess sem jarðhitinn getur líka komið þar við sögu.

Þar með er ekki öll sagan sögð, því þegar við verðum kominn svo langt, þarf að vera til mannskapur sem kann að nýta hina nýju orku og sinna þeim vélbúnaði sem notaður verður.

Sem betur fer eru augu manna að opnast fyrir þessu og einnig því, að mennta þarf vélfræðinga framtíðarinnar með tilliti til þessa.

Um það er fjallað í skjáskotinu hér að ofan og sé tekið mið af asanum sem er á mönnum varðandi innleiðingu nýrrar tækni, þá er ekki seinna vænna að huga að því að til staðar verði þekking og færni til að reka vélbúnað framtíðarinnar.

 

Hefði verið betra að hugsa fyrst og gera svo?

Alþingi íslensku þjóðarinnar stuðlaði að því með flumbrugangi, að hollenskt stórfyrirtæki staðsett í Úkraínu nýtur nú forréttinda á íslenskum kjötmarkaði; nýtir sér ódýrt vinnuafl og starfar í samfélagi, sem átt hefur í stjórnarfarslegum vandræðum um árabil.

Formaður Bændasamtaka Íslands greinir frá því að fyrir aðeins tveimur árum fengu bændur eftirfarandi skilaboð frá afurðastöðvum:

,,Vegna birgðasöfnunar og versnandi stöðu á kjötmarkaði lækkar innleggsverð nautgripa frá og með 18. janúar næstkomandi. Allir flokkar nema ungkálfar lækka um 5% og gripir sem eru undir 200 kg lækka um 3-5% umfram almennu lækkunina. Ungkálfar eru hækkaðir um 10% til að hvetja til minni ásetnings.“

Nú er staðan önnur og þar sem rúm tvö ár tekur að ala nautgrip til slátrunar er ekki auðvelt að bregðast við kjötskorti, nema auðvitað með innflutningi, sem er draumastaða innflytjenda á kjötvörum.

Það var reyndar ekki vegna kjötskortsins sem alþingismenn stóðu að niðurfellingu allra tolla af ,,úkraínskri" kjötvöru sem reyndar er tæpast úkraínsk þegar að er gáð, því samkvæmt því sem segir í grein Gunnars Þorgeirssonar, þá er það svo að:

,,þegar grannt er skoðað hverjir eru raunverulegir framleiðendur á þessu kjöti frá Úkraínu, þá kemur í ljós að viðkomandi fyrirtæki er skráð í Hollandi og framleiðir á ársgrunni um 250.000 tonn af kjúklingi. Það er því augljóst í mínum huga að samkeppni við svona framleiðslufyrirtæki mun aldrei ganga og þarna er ekki verið að styðja við úkraínska bændur, heldur alþjóða viðskiptaveldi sem velur sér staðsetningu með hagkvæmasta framleiðslugrunninn að leiðarljósi, þ.e. ódýrt fóður og ódýrt vinnuafl."

Því verður vart trúað að þetta hafi verið það sem þingmenn íslensku þjóðarinnar hafi viljað styrkja og efla, þegar þeir flumbruðust á Alþingi og felldu niður tolla á úkraínskum afurðum.

Ríkistjórnin finnur þjóðinni ný hlutverk

Það eru blikur á lofti í íslenskri matvælaframleiðslu og svo er að sjá sem ætlun Alþingis sé að leggja hana alfarið af og það sem allra fyrst.

Þingmenn gripu tækifærið þegar átökin á milli Úkraínu og Rússlands komust á hærra stig og ákváðu að kippa svo sem unnt væri, grundvelli undan íslenskri matvælaframleiðslu.

Það sérkennilega við þá ákvörðun var, að engu máli skiptir lengur hvernig staðið er að framleiðslu afurðanna, að minnstakosti ef þær eru frá Úkraínu.

Reikna má með því að þar verði ekki staðar numið og að heimilt verði að flytja inn, í framhaldi af þessari ákvörðun, allt hvað heita hefur og án kvaða af nokkru tagi.

Ísland getur þá orðið kjörmarkaður fyrir erlenda framleiðslu sem engar kröfur stenst og engar kröfur eru gerðar um hvernig er framleidd.

Af þessu mun leiða mikla breytingu m.a. á vinnumarkaði þar sem losna mun um talsvert af vinnuafli sem bundið hefur verið í matvælaframleiðslu fyrir þjóðina, en losnar nú til annarra starfa ef einhver finnast.

Áríðandi er að eyjan okkar verði í traustu sambandi varðandi flutninga á matvælum til landsins í framtíðinni og enn betur en nú er, því ekki er gott ef hinar margumtöluðu ,,aðfangakeðjur" rofna!

Hvort til stendur að leggja af sjávarútveginn líka er ekki vitað, en mögulega verður hugað að því að koma iðnaðinum fyrir róða.

Hvernig það verður framkvæmt er ekki ljóst, en hvað sem þessu líður, getum við öll glaðst yfir því að eiga framsýnt og hugsandi fólk á Alþingi.

Fólk sem gætir hagsmuna þjóðar sinnar á hverju sem gengur og er vakið og sofið í því að nota sér þekkingu sína til lestri pappíra ýmiskonar, því aldrei er gert of mikið af því.

Þegar svona verður komið þarf ekki að hafa áhyggjur af leyfisveitingum til framkvæmda í landbúnaði og jafnvel ekki í öðrum starfsgreinum.

Hvað fólki verður fundið til að dundurs sem fengist hefur við þessi störf sem þannig verða með öllu óþörf er ekki gott að segja en framtíðin mun leiða í ljós hver þau verða.

Vafasamt er að allir geti fengið vinnu hjá ,,hinu opinbera" við blíantanag - sem reyndar er aflagt og því ekki í boði -, en ljóst má verða að finna verður eitthvað.

Möguleiki gæti verið að finna fólki störf við að semja, stimpla og votta pappírar af ýmsasta tagi; votta allt sem þarf að votta og sjá til þess að allt sé í besta lagi, hvarvetna og allsstaðar.

---

Við sjáum að málin hafa verið rædd af þeim sem bera hag landbúnaðarins fyrir brjósti og þar líst mönnum ekki sérlega vel á blikuna sem framundan er.

Höfundur Staksteina í Morgunblaðinu hefur séð ástæðu til að fjalla um málið.

Orð eru til alls fyrst en hvort þau duga þegar til stendur að kollvarpa þeirri samfélagsgerð sem flestar þjóðir búa við og koma upp nýrri, er ekki gott segja og reyndar frekar ótrúlegt.

Opnað hefur verið fyrir tollfrjálsan innflutning frá Úkraínu og nær öruggt er að það er aðeins fyrsta skrefið , því í framhaldinu, það er að segja ef málin verða tekin í áföngum, verður opnað á tollfrjálsan innflutning frá öllum þeim þjóðum sem sæta hernaðarógn af einhverju tagi.

Og mun þá vænkast hagur innflytjenda, svo sannast mun hið fornkveðna: að fátt er svo með öllu illt að ekki boði eitthvað gott!