Ég man.

Ari Kr. Sæmundsen, skrifar grein í Morgunblaðið síðastliðinn föstudag, þar sem hann fer ágætlega yfir stjórn íslenskra efnahagsmála síðustu áratugina. Sem vonlegt er stiklar hann á stóru og tínir einungis til nokkur helstu afrek okkar íslendinga á því sviði, en vissulega mætti fleira til taka, enda sú sorgarsaga sem Ari rekur nánast óslitin svo lengi sem við sem erum komin yfir miðjan aldur munum.

 

Greinina byrjar hann á að minna á ríkisumsvifin á árum áður og nefnir m.a. skyldusparnaðinn sem var átti víst að vera til þess að ungt fólk legði fyrir og ætti nokkurn sjóð til að ganga í þegar að því kæmi að það færi að koma yfir sig húsnæði, svo dæmi sé tekið. Í umræðunni fyrir kosningar komu fram hugmyndir um að endurvekja þennan óskapnað og greinilegt var að þeir sem hæst höfðu í því efni mundu ekki. Þau mundu ekki hvers konar svikakerfi þetta söfnunarfyrirkomulag var og verður það að teljast makalaust að fólk sem gefur kost á sér til að setjast á þing til að stjórna þjóð sinni muni ekki lengra aftur en tvö til fjögur ár þegar best lætur. Skyldusparnaðurinn sálugi var ekki annað eignaupptaka af grófu tagi og er raunar ekki eina dæmið um það í sögu okkar, sögu sem vörðuð er dæmum um ósvífna aðför að almenningi hvað eftir annað og langoftast hefur verið látið svo heita að eignaupptakan sé í þágu lands og þjóðar, þegar í raun er einungis verið að gæta hagsmuna þeirra sem eru náðugir og  þóknanlegir ráðamönnum.

 

Í grein sinni getur Ari þess að skammtímaminni margra sé gloppótt og langtímaminnið lítið og geta þau orð tæpast sannari verið. Á sínum tíma var veiðiheimildum til fiskveiða við landið úthlutað til útvaldra og seinna var síðan leift framsal á heimildunum og hlýtur að vera vandséð, hvernig hægt er að selja það sem ekki er eign þess sem selur og verður þar af leiðandi ekki eign þess sem kaupir! Hvað er þá í raun verið að höndla með? Sannleikurinn er sá að með þessum gjörningi var búið til kerfi svokallaðra kvótagreifa. Greifa sem nú rísa upp á afturfæturna og hrína eins og stungnir grísir vegna þess að í stjórnarsáttmála ríkisstjórnarinnar er þess getið að til standi að leiðréttina misgjörðina.

 

Mun sjaldnar er rætt um kvótakerfi það sem komið var á í landbúnaði, kerfi sem í raun varð til þess að fáir útvaldir fengu verðmæti jarða sinna hækkað til muna, á meðan hinir sem ekki voru í náðinni, sátu eftir með sárt ennið, sumir með nýlega keyptar jarðir sem skyndilega voru orðnar nær verðlausar. Það er ekki ofsagt að þarna hafi farið fram eignaupptaka, svo ekki sé sagt þjófnaður, af grófasta tagi. Það mun svo hafa verið í landbúnaðarráðherratíð núverandi fjármálaráðherra sem framsal á kvóta í sauðfjárrækt var heimilað og var þá innleitt kerfi sem í raun gerir mönnum kleyft að kaupa sér aðgang að munni og maga neytenda.  

 

Kvótakerfin, bæði í landbúnaði og sjávarútvegi, hafa síðan þróast í að verða greinunum til tjóns, t.d. á þann hátt að kvótaeigendur selja sig út úr þeim, þegar þeim sýnist svo, oft  fyrir stórfé og flytja fjármagnið í aðra og óskylda starfsemi, en eftir sitja þeir sem kvótann keyptu stórskuldugir. Skuldirnar, sem til er stofnað til kaupa af þessu tagi, þarf svo vitanlega að greiða með vöxtum og vitanlega kemur það allt á endanum fram í verði afurðanna, nema einhverjum snillingnum hugkvæmist að fella niður 20% þeirra á kostnað almennings, svona eins og fimm sinnum og láta þær þannig gufa upp!

 

Annað eins hefur nú verið afrekað í íslenskri hagstjórn.

Milljarða skuldir umfram eignir

Athugasemdir

[Sigurður Þórðarson, 31.5.2009 kl. 17:56]

Fé án hirðis (náttúruauðlindirnar) er eitur í beinum sumra, sem vilja heldur sjá það einkavætt og fjármunina flutta úr land.  Það er kallað að: "Umbreyta dauðu fé í lifandi fé".  

Þessir menn græddu á daginn og grilluðu á kvöldin og skildu eftir sig sviðna jörð!  

[Valdimar (IP-tala skráð) 1.6.2009 kl. 01:56]

Það er nú kannski ekki hægt að bera þetta blákalt saman. Fiskurinn í sjónum er auðlind sem þjóðin á. Margir notendur þeirrar auðlindar hafa veðsett hana, selt eða leigt. Það er auðvitað gjörningur sem er á ábyrgð þeirra sem kaupa og selja. Það má bera þetta saman við einhvern sem fær lánaðan bíl, en selur hann síðan.

Semsagt að selja eitthvað sem ekki er eign viðkomandi. Er það ekki svik og prettir? Sem kvótafólkið gerði blákalt í fiskinum.

Í landbúnaði gilda önnur lögmál. Þar er auðlindin endurnýjanleg og ætti ekki að vera kvótastýrð

Þar ætti að gilda frumskógarlögmáli'

[Viðar Ingvason (IP-tala skráð) 1.6.2009 kl. 15:53]

Taka kvótann án endurgjalda af þessum glæpamönnum strax. Því næst þarf að ákæra fyrir landráð, þá sem gerðu kvótagreifum kleyft að stunda veðmál með þjóðareignina.

[Þórbergur Torfason, 2.6.2009 kl. 22:45]

Sæll Ingimundur minn. Þú þekkir það frá fornu fari að ég get verið viðskotaillur þegar mér finnst mér misboðið.

Ég tek að hluta til undir með Viðari hér fyrir ofan.