Ástarjátningin

Hvenær elskar  maður einhvern svo mikið að maður drepur viðkomandi og matreiðir sér og öðrum til að snæða með brúnuðum kartöflum, grænum baunum, rauðkáli og brúnni sósu? 

Þessi spurning er svo sem sjá má ruddaleg og gróf í meira lagi, en sett fram af gefnu tilefni.

Fyrir augu mín bar nefnilega heilsíðuauglýsingu um veislu sem haldin verður á næstunni og maturinn er lambakótilettur með tilheyrandi meðlæti.

Veislustjórinn er fyrrverandi landbúnaðarráðherra og hann elskar sauðkindina. Elskar hana svo mikið að þegar hún hefur verið drepin, þá stjórnar hann veislu þar sem hún er aðal veislukosturinn.

Veisla þessi er haldin árlega; ég var þar í fyrra og naut bæði matar og veislustjórnar og gamanyrða ráðherrans fyrrverandi, sem er hinn vænsti maður og vill öllum gott gera og er vel meinandi í alla staði.

Það sem varð hvatinn að þessum línum var að ég hafði heyrt veislustjórann lýsa ,,ást" sinni til sauðkindarinnar og svo allrar nákvæmi sé gætt, sagðist hann vera í hópi þeirra sem ,,elskuðu" þetta húsdýr.

Heppilegra er, að mínu mati, að lýsa tilfinningu til húsdýra sem alin eru til að nota síðan til matar með öðrum hætti.

Það eru til mörg orð í tungu okkar til að nota við svona tilefni önnur en að elska dýrið sem er alið til matar; elska það jafnvel svo mikið að maður finnur síðan knúinn til, af ástinni(?), að éta það.

Maður verður dálítið skrítinn innan í sér að hugsa um ást af þessu tagi!

Athugasemdir

[Gunnar Heiðarsson, 6.10.2019 kl. 06:39]

Mørg undarleg skrif hefur maður lesið frá þér en nú held ég að þú hafir toppað þig.

[Þorsteinn Siglaugsson, 6.10.2019 kl. 09:54]

Hefur eitthvað sést til konu landbúnaðarráðherrans fyrrverandi? Eða elskar hann hana kannski minna en rollurnar?