Fundarboðið

Þeir ætla að halda fund, félagarnir Atli Gíslason og Jón Bjarnason og hafa alveg sérstakan áhuga á að tala við bændur. Hafa sjálfsagt fundið það út, af visku sinni, að íslenskir bændur lægju sérstaklega vel við höggi þessa dagana, fjárvana – eins og svo oft áður – en líklega ekki síst vegna þess að Bændasamtökin sem svo kalla sig, hafa að undanförnu gangið afar hart fram í baráttu gegn því að íslenska þjóðin gengi til samstarfs við Evrópusambandið.

 

Atli og Jón, ásamt fleirum hafa lýst þeirri skoðun sinni að undanförnu, að íslenskir bændur séu fyrst og fremst til fyrir þjóð sína. Tilverugrundvöllur þeirra að öðru leiti sé algjört aukaatriði og búskaparbröltið sé ekki til þess ætlað að skapa þeim tekjur umfram brýnustu þarfir og eignamyndun sé með öllu óþörf. Bóndinn á væntanlega að una bara glaður við sitt samkvæmt lífsfílósófíu þeirra VG- inga og ef hann skyldi nú af einhverjum ástæðum komast að þeirri niðurstöðu að þörf sé að bregða búi, þá á hann bara að afhenda „eigur” sínar nýjum „landeiganda”. Hinn nýi landeigandi, sem eflaust kemur frá einhverskonar vinstri grænni heilaþvottastöð, tekur síðan við skuldunum knékrjúpandi fyrir bankastjórunum, vel að merkja ríkisbankastjórunum, eins og hinn fyrri gerði og þiggur úr þeirra hendi ölmusuna gamalkunnu.

 Öll þekkjum við þetta sem bjuggum við hið gamla kerfi. Hver man ekki eftir biðstofum bankastjóranna, þar sem menn sátu og gerðu sitt ýtrasta til að láta sem minnst á kvíðanum bera og reyndu að ráða af svip fórnarlambanna sem út úr því allra helgasta gengu í hvernig skapi HANN væri nú í það og það skiptið? Þá var það alkunna og á allra vitorði að sumir voru jafnari en aðrir og minnisstæð er spurningin er ung kona kom til að biðja um framlengingu á víxli: Hverra manna ert þú góða mín? 

Nú eru þessir tímar að koma aftur, eða munu að minnsta kosti koma, ef hin Vinstri – grænu sjónarmið munu ráða för. Þá verður ekki virkjað og ekki byggðar verksmiðjur af neinu tagi því allt getur það raskað náttúrunni, en náttúruna skilja þau ein sem eru félagar í hreyfingunni Vinstri græn, ef marka má málflutning þeirra. Þau ein vita af hverju má lifa í landinu okkar góða, þau ein kunna að skilgreina hvað má og hvað má ekki í þeim efnum.

 

Því er það afar athyglisvert að þessir fulltrúar hins svartasta afturhalds sem komið hefur fram á sjónarsviðið síðustu ár, skuli boða til fundar með bændum. Boða til fundar í héraði þar sem svo sárlega hefur vantað atvinnutækifæri og þá ekki síst fyrir unga fólkið, en nú verður það væntanlega ekki vandamál því fundarboðendur og fulltrúar þeirra eru með valdataumana í hendi sér. Þeir fara m.a. með fjármálaráðuneytið og þá er eflaust allt gott á Vinstri græna bænum, þau virðast alltaf hafa staðið í þeirri trú að úr ríkiskassanum gætu komið nú og um alla framtíð, allir þeir aurar sem þjóðin þarfnast.

 

Ýmsir aðrir hafa staðið í þeirri meiningu að þannig sé það ekki og að úr ríkissjóði komi ekki annað en það sem í hann er látið og það verður að segjast eins og er, að er formaður þessara makalausu stjórnmálasamtaka fékk að horfast í augu við ískaldann veruleikann, þá virtist glýjan af honum brá og í dag heldur hann ekki öðru fram en að kassinn sá, sé bara venjulegur kassi, það er ekki sú ótæmandi uppspretta sem hann hugði.