Sonur sólarinnar

  Hinn ástsæli sonur sólarinnar og leiðtogi Sjálfstæðisflokksins hefur svarað bréfinu og nú veit þjóðin hvað hann ætlar ekki að gera. Hann ætlar ekki að borga óreiðuskuldir, ekki ræða við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn, ekki hætta í Seðlabankanum, ekki hætta í pólitík og ekki hætta að svara bréfum. Hann virðist ekki hafa getað hætt að upplifa sig sem formann Sjálfstæðisflokksins og ábyggilega ekki heldur sem borgarstjóra Reykjavíkur. Hér er um að ræða mann sem ekki hleypur frá hálfkláruðu verki og það er nú ekki gott, að flestra áliti, en að sjálfsögðu ekki allra, því söfnuðurinn snýst í kringum guð sinn.

  Já, söfnuðurinn gerir það og er svo sem ekki neitt einsdæmi, sagan greinir frá mörgum slíkum tilfellum, ekki bara mannkynsagan heldur íslandssagan líka. Fylgispekt sjálfstæðismanna við foringja sinn er alþekkt og það sama má segja um framsóknarmenn svo dæmi séu tekin. Nefna má nöfn í þessu sambandi, eins og Jónas þann er kenndur var við Hriflu svo ekki sé minnst á Halldór Ásgrímsson sem flestir muna eftir. Ekki er gott að segja um hvað veldur, en oft endar þetta með því að hjörðin hrinur innan frá, eins og Framsókn er gott dæmi um, og er þá svo komið að engum virðist vera vært á toppnum. Ætli geti verið að það sé framundan hjá Sjálfstæðisflokknum?

  Sjálfstæðismenn hafa verið ólatir að nudda vinstri mönnum upp úr því að þeir séu ekki nægjanlega fylgispakir við foringja sinn og eru afar fundvísir á dæmi um slíkt. Vinstri menn svara því þá gjarnan til að þetta sé einungis til marks um að þeir hugsi meira sjálfstætt og að þeir hafi ekki þessa miklu þörf fyrir hinn sterka leiðtoga, en auðvelt er að finna mörg dæmi um, að er vinstrið er komið svo langt til vinstri, að það er farið að nálgast öfgahægrið þá kveiknar á þörfinni fyrir hinn mikla og óskeikula leiðtoga.

  Benda má sjálfstæðismönnum á, í þessari stöðu, að lesa þó ekki væri nema upphafið á bókinni AUSCHWITZ eftir Laurence Rees og hugleiða dálítið t.d. fyrsta kaflann.

  En víkjum aftur að hinum mikla leiðtoga, þeim sem ekki ætlar að hlaupa frá hálfkláruðu verki.      

  Það er búið með einstæðum árangri, slíkum að sagan kann vart að greina frá öðrum eins, að rústa bankakerfi þjóðarinnar, koma heimilunum á vonarvöl og fyrirtækjunum í rekstrarvanda slíkan að fá eða engin dæmi eru til um. Sjávarútvegurinn er á vonarvöl, iðnaðurinn líka, verslun og þjónusta í hvínandi vandræðum og landbúnaðurinn á hausnum. Bankarnir, gjaldþrota, Seðlabankinn líka og ef til siðs væri að tala um það, þá er ríkissjóður í sama hópi. Og ekki má gleyma því að þjóðin er búin að vera í yfirlýstu stríði við, og lýsa þar með yfir blessun sinni á eyðileggingu menningarverðmæta og manndrápum Bandaríkjanna í Írak.  

  Landflótti er hafinn og það þrátt fyrir alheimskreppu sem segir sína sögu um ástandið í landinu okkar góða, þjóðin er rúin trausti á alþjóðavettvangi og dæmi eru um að íslendingar erlendis segist vera annarrar þjóðar en þeir eru.

  Hverju á maðurinn eiginlega ólokið?

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 9.2.2009 kl. 15:12]

Frábær grein hjá þér.  Hann getur ekki hlaupist frá því verki að klára að koma okkur alveg niður á hnén, við erum nefnilega ennþá að reyna að standa á fætur.

[Finnur Bárðarson, 9.2.2009 kl. 15:20]

Við erum öll einmitt að óska þess að hann hlaupi frá hálfkláruðu verki og helst strax

[Óskar Helgi Helgason (IP-tala skráð) 9.2.2009 kl. 15:31]

Heill og sæll; Ingimundur, sem þið önnur, hér á síðu !

Þakka þér; vel fram setta, sem myndræna lýsingu, á aðstæðunum, í okkar samfélagi, Ingimundur.

Og; lítt virðist, til framfara horfa, um hríð - því miður.

Með beztu kveðjum; úr Hveragerðis og Kotstrandar sóknum /

Óskar Helgi Helgason