Allt sem við vildum vita

Allt sem við vildum vita um Sjálfstæðisflokkinn en þorðum ekki að spyrja um, hefur að undanförnu verið að koma í ljós. Við þurftum ekki að spyrja, þingmenn og aðrir „varðhundar valdsins” hafa séð um að upplýsa okkur. Það er nú endanlega upplýst hvers vegna stjórnarsamstarf Samfylkingarinnar og Sjálfstæðisflokksins gekk ekki, þrátt fyrir góð samskipti forystumannanna og eflaust góðan vilja þeirra til að láta gott af sér leiða fyrir bæði land og þjóð.

  Flokkurinn er eins og áður hefur komið fram ekki fyrir þjóðina, heldur öfugt, og þingmenn ásamt öðrum minni spámönnum telja meginatriðið vera að gæta hagsmuna hinna innvígðu, en annað er látið sitja á hakanum.

Söguskýring þeirra um hvernig uppúr slitnaði milli Sjálfstæðis  og Samfylkingar stenst ekki neina skoðun og ljóst má vera að það var Flokkurinn sem brást; þjóðinni aðallega en einnig sjálfum sér.

  Það að vilja ekki gera það sem gera þurfti, svo ömurlegt sem það er, var fyrst og fremst vegna óttans um að friði og ró þeirra sem plantað hafði verið hér og þar í kerfinu yrði raskað og það mátti ekki. Ástæða þess að ekki var hægt að samþykkja forsætisráðuneytið í höndum Samfylkingarinnar var náttúrulega einungis að þá var ekki hægt að gæta þeirra hagsmuna sem öllu ofar eru settir. Loforð um að tekið yrði til í stjórnsýslunni voru einungis til málamynda og til þess sett fram að blekkja. Nákvæmlega það sama hefði verið uppá teningnum ef komið hefði til þjóðstjórnar: þá hefði Flokkurinn, sem stærsti flokkurinn krafist þess að fara með forsætisráðuneytið til þess eins að gæta þessara sömu hagsmuna.

   Það sem sannar þessar fullyrðingar er framkoma þingmanna Flokksins er til umræðu komu frumvörp um tiltekt í Seðlabankanum og breytingu á greiðsluaðlögun. Úr pússi sínu dró þá fyrrverandi dómsmálaráðherra gamalt frumvarp nánast um sama efni og eyddi miklu púðri í innantómt karp um hvort hefði komið fyrr í sandkassann, hann eða núverandi dómsmálaráðherra, eins og að það væri nú það sem skipti þjóðina mestu máli á þessum tímum!