Heimaslátrun og styrkir

Það er vandræðafé í Vestmannaeyjum og svo er víðar, eins og sést hefur í fréttum um að kindur séu að angra fólk á sunnanverðum Austfjörðum og víðar.

Auk þess,er komið upp hitamál vegna heimaslátrunar sauðfjár og eftirlits með þeirri starfsemi. 

Bændur vilja slátra heima til að selja gestum og gangandi, en heimaslátrun krefst eftirlits og eftirlitið kostar peninga og þar stendur hnífurinn í kúnni, þ.e.a.s. kindinni.

Fram til þessa hefur slátrun farið fram í löggiltum sláturhúsum og undir eftirliti og eðli málsins samkvæmt er ódýrara pr/kg, að fylgjast með slátrun margra kinda á fáum stöðum en mörgum stöðum með fáum kindum.

Því verður að teljast skiljanlegt og eðlilegt að eftirlitið sé dýrara hjá þeim sem slátra örfáum kindum á degi hverjum en þeim sem slátra t.d. hundruðum kinda á hverjum degi í sláturtíðinni.

Draumurinn um ,,beint frá býli" verður að engu segir í fyrirsögn fréttar í Morgunblaðinu þar sem fjallað er um þessi mál, þar sem rætt er við garðyrkjubónda sem er formaaður Bændasamtaka Íslands.

Garðyrkjubændur eru ekki í vandræðum með þetta og fara báðar leiðir, selja ýmist í gegnum Sölufélag Garðyrkjumanna, en líka í grend við og í gróðrarstöðvum sínum.

Sauðfjárbændur ætla að líkindum fæstir að selja alla sína framleiðslu á hlaðinu heima og þeir verða að átta sig á því að kjöt er ekki grænmeti. Kjöt er vandmeðfarin afurð sem þarf að meðhöndla af vandvirkni og því þarf eftirlit með slátrun og vinnslu að vera gott.

Svo má ekki gleyma því að sumir sauðfjárbændur fara þá leið að nota sér þjónustu sláturhúsanna og selja síðan sjálfir gestum og gangandi, eða eftir pöntun.

Þá þjónustu þekkir bloggari og spyr því: Hvert er vandamálið?

Myndin hér til hliðar sýnir hvernig staðið er að aflífun kinda í Bandaríkjunum, í því sem kallað er ,,heimaslátrun".

Þar eru kindurnr skotnar hver af annarri og að öðrum kindum ásjáandi og þar með vita þær hvað bíður þeirra.

Það er vonandi ekki leiðin sem vilji stendur til að fara, varðandi svokallaða heimaslátrun.

Er þetta fyrirmyndin?