Kíkí, Biden og Trump

Guð blessi kónginn sagði Kíkí og ekki fer spurnum af því að hann hafi lært að orða drottninguna í bænum sínum, en vel getur svo verið þó bloggari muni það ekki eftir allan þennan tíma sem liðinn er.

Hann sagði samt ýmislegt fleira eins og okkur rámar í þegar við hugsum til baka. 

,,Þú svo sannarlega náðir tökum á mér"! söng afmælisbarnið, sem var um daginn, Sir Ronald Doglas Davies og sló í gegn svo um munaði.

Og gæti það eins átt við kvensnift sem Trump mun hafa haft gaman af.

Kíkí kallinn hinn fiðraði, fann til með konu einni sem við munum mörg eftir og sagði þá á sinni páfafuglísku ,,aumingja Pála" og Pála bráðnaði í hjarta sínu þó hún vildi ekki láta mikið á því bera.

Að vera páfagaukur er að því leiti til gott að enginn er svo kröfuharður að krefjast þess að maður, sem er páfagaukur, þurfi að standa reikningsskil orða sinna.

Jonni átti Kíkí og lengra náði það ekki.

Eitt sinn var sungið: Hani krummi hundur svín og endur fyrir löngu! 

Trúlega hefur Biden ekki heyrt þann söng, enda á máli sem hann skilur ekki, en ýmislegt hefur verið sungið á hans ástkæra sem hann ætti að skilja ef hann hlustar og leggur sig fram.

Að óska löngu látinni drottningu alls hins besta er svo sem ekkert slæmt. 

Að hafa ekki tekið eftir því, eða frétt með einhverju móti, að Bandaríkin urðu sjálfstæð frá Bretlandi fyrir um hálfu þriðja árhundraði síðan er frekar óheppilegt, sérstaklega ef um forseta er að ræða.

Allir geta gert mistök, forsetar sem aðrir og sandpokar sem lagðir eru í veg fyrir gamalmenni eru frekar slæm gildra.

Hinn aldraði maður var búinn að taka í hendur á um þrjúhundruð mönnum og hafi hann látið sér nægja eina hendi, eins og flestir gera, þá gæti verið um að ræða um 150 handarbönd.

Það er meira en nokkrum manni er ætlandi, sérstaklega ef lagðar eru fyrir hann gildrur til að klifra yfir og hvortveggja þarf að gera á sama tíma.

Þrjú hundruð sandpokar!

Geri aðrir betur og það þó yngri séu og ekkert er að marka þó Kíkí hafði ekki hnotið um pokadruslurnar, því hann hefði að sjálfsögðu flogið yfir þessar hindranir og sent pokalagningarmönnum  páfagaukstóninn.

Hvað hefði Trump gert undir sömu kringumstæðum?

Hefði hann skoppað léttfættur  og leggjalangur yfir hindranirnar og látið sem ekkert væri?

Nei!

Hann hefði farið aðra leið, því hann hefði neitað því að pokarnir væru þarna, neitað því að hann hefði hnotið um þá og kallað Kim Jung Un sér til vitnis um að allt sem hann segði væri satt.

Ef það hefði ekki dugað til, hefði hann fengið konu nokkra, sem fræg mun vera fyrir að hafa leikið í kvikmyndum, sér til vitnis um að allt væri þetta eitt allsherjar samsæri sem ekkert mark væri takandi á.

Þeir eru á svipuðu róli karlarnir tveir hvað aldurinn snertir og ættu að öllu eðlilegu að vera sestir í helgan stein og farnir að njóta lífsins.

Sá síðarnefndi gæti farið að sökkva sér í lestur þeirra gagna sem leynst hafa í umhverfi hans, ýmist í tölvutæku formi, en þó meira ef marka má fréttir, í pappírsútgáfu. 

Sé takandi mark af fréttum sem borist hafa af pappírsást forsetans fyrrverandi ætti það að geta dugað honum til lestrar í fjölda ára.

Aðra sögu er að segja af Biden garminum. Tölvan góða sem sagan segir að Hunter sonur hans hafi tekið með sér frá Úkraínu, er trúlega ekki aðgengileg til lestrar fyrir hann né aðra. Er það leitt því gera má ráð fyrir að í henni sé safaríkt efni af kræsilegasta tagi.

Fuglinn sem hér var nefndur til sögunar í upphafi, er trúlegast kominn til feðra sinna, en þó er það er alls ekki víst, sé eitthvað að marka hve gamlir fuglar af þessu tagi geta orðið.

Hann gæti því sem best kveðið með sinni rödd:

Guð blessi forsetann og forverann, ef hann þá nær orðunum án þess að hnjóta um þau á sinni páfafuglísku.

Þarf samt að gæta þess, að ekki verði á vegi hans sandpokar, klámdrottningar, né huntínskar tölvur.