Ríkið og ÉG.

Útvarpið er í gangi og ég heyri ávæning af því sem um er rætt.

Sigmar og viðmælandi eru að ræða mál ferðaskrifstofanna, eða öllu heldur þeirra sem borgað höfðu inn á ferðir sem ekki verða farnar af alkunnum ástæðum.

Heyri ekki betur en að viðmælandinn sé lýsa yfir vafa um að eðlilegt sé, að það sem ég og fjölmargir aðrir hafa gert, þ.e. að greiða inn á fyrirhugaða ferð til annarra landa, vegna löngunar og til að tryggja okkur sæti og hótelgistingu verði endurgreiddar með einhverjum hætti úr ríkissjóði.

Ferðaskrifstofurnar eiga erfitt með að gera það af ástæðum sem við öllum blasa, en er eðlilegt að áhættan sem við tókum í von um að geta haft það huggulegt erlendis lendi á ríkissjóði?

Ríkissjóður er sjóður okkar allra og afar hæpið, svo ekki sé nú meira sagt, að greiða til baka úr honum það sem við tókum áhættu með.

Verðum við ekki bara að súpa seiðið af því sem við gerðum eins og svo oft í lífinu. Við gerum eitthvað sem kostar peninga og það lukkast ekki.

Sendum við þá reikninginn á ríkissjóð?

Nei, það gerum við ekki. Við súpum seiðið og tökum við inneignarnótum, vitandi það, að ekki er við ferðaskrifstofuna að sakast þó upp hafi gosið heimsfaraldur.

Hversvegna ríkisstjórnin er að flytja frumvarp um málið er ekki auðskilið.

Í spænsku veikinni mátti vist þakka fyrir ef breitt var yfir líkin.

Við erum ekki þar.