Raunir eða ekki raunir ,,frístundabónda".

,,Frístundabóndi" endurheimtir ,,villifé" sem er búið að ganga laust ,,í að verða tvö ár", samkvæmt fréttinni.

Af þessu má okkur vera ljóst að ekki er þörf á að annast sauðfénaðinn vilji maður vera sauðfjárbóndi í frístundum.

Maður bíður bara í rólegheitum í nokkur ár og viti menn: Opinberir starfsmenn, sem ekki hugnast Sjálfstæðismönnum nema í hófi og eru í heilsubótargöngu, koma kindunum til bjargar og nú situr ,,frístundabóndinn" uppi með sitt kæra sauðfé, eða öllu heldur hefur endurheimt það.

Kannski feginn og kannski ekki, því búskapur er basl, þó frístunda sé!

Í hugann koma minningar frá því í vetur. Þá voru veður hörð og ekki síst fyrir norðan. Fannfergi og skaðar, en ekki vinnur það á vanræktum íslenskum kindum, svo sem þetta dæmi sannar.

Þær stóðu sig í lífsbaráttunni og mundu eflaust koma til með að gera það áfram og jafnvel þar til í haust, verði þær heppnar, klókar og skynsamar; finna þær sér afdrep á afviknum stað og þá geta menn beðið spenntir eftir því hvenær þær koma næst í ljós næst, fyrir einbera tilviljun.

Og enn vantar fimm kindur að sögn frístundabóndans.

Hinn staðfasti frístundabóndi veit nefnilega töluna á sínu fé; veit að það er ,,þarna einhverstaðar út frá" og allt er þetta snúið, eða þannig því: ,,Auðvitað þarf að ná þess­um greyj­um ein­hvern tím­ann en það er erfitt að smala þeim.“"

,,Erfitt" er það, því verður ekki neitað!