Það sem ekki mátti segja?

Vel getur verið að hægt sé að nálgast grein Ólafs Arnalds prófessors við Landbúnaðarháskóla Íslands á vef Bændablaðsins síðasta á öðru formi en hér fylgir með.

Það er þó ekki víst, en blaðið má nálgast víða. Grein Ólafs er sláandi lesning og ekki síður er ótrúlegt að hugsa til þess hvílík tangarfæðing það hefur verið að draga fram þær upplýsingar sem það koma fram:

5,2 milljarðar fara í styrki til greinarinnar, 532 styrkir eru innan við 100 þúsund kr. og 900 undir 500 þúsundum og af þessum tölum má ráða að drjúgur hluti fjármunanna sem ríkið greiðir með þessum hætti til greinarinnar, er í raun greiðsla til gæludýrahalds eða ,,tómstundabúskaps" eins og Ólafur orðar það.

Ekki tekur betra við þegar skoðaðir eru styrkir til stóru búanna, búa með 1000 til 1500 fjár. Þá kemur í ljós að búskapurinn byggist á beit á ,,annarra manna land (jafnvel hálfu sýrslurnar) án þess að fyrir liggi samþykki annarra landeigenda".

Þá kemur fram ásamt mörgu öðru og hefur komið fram áður að ,,gæðastýringin" er orðin tóm og þó Ólafur segi það ekki, þá er ljóst að sá styrkur var lítið sem ekkert annað en dúsa til alþingismanna til að þeir ættu auðveldara meða að samþykkja búvörusamning.

Grein Ólafs er á bls. 40 í Bændablaðinu sem út kom 19. mars 2020.