Fimm sinnum 2,6 og Ísland í stríði

RUV.IS segir frá því að Ísland sé í stríði og sé gengið í eina sæng með Úkraínu í styrjöldinni við Rússland.

Í styrjöldina hafi verið varið 2,6 milljörðum til kaupa á hergögnum og að þar með sé ekki allt upp talið því það sé ekki nema 21,6% af því sem íslenska ríkið hefur varið til hernaðarmála.

Síðan er hægt að rifja upp barnaskólalærdóminn og reikna út frá þessu hver heildarútgjöldin séu.

Fréttinni fylgir mynd sem sýnir tvo af málaliðum íslensku þjóðarinnar, þar sem þeir eru að störfum við að verja land sitt og þjóð.

,,Íslenska ríkið hefur greitt 2,6 milljarða í kaup á hergögnum síðustu tvö ár. Þetta kemur fram í svari utanríkisráðherra við fyrirspurn Andrésar Inga Jónssonar, þingmanns Pírata."

Í fréttinni segir einnig: ,,Í útskýringum ráðuneytisins segir að varnartengdur stuðningur við Úkraínu á árabilinu 2022 til 2024 sé 21,6 prósent af heildarfjárheimildum til varnarmála."

Kaupin eru ekki fyrir varnir Íslands heldur eru öll útgjöldin tengd Úkraínu.

Erjur milli Rússlands og Úkraínu eru ekki nýjar í sögulegu samhengi og sagan greinir frá mörgum og andstyggilegum atburðum sem orðið hafa á fyrri tímum í samskiptum þar á milli en það er ekki efni þessa pistils að fara ofan í það allt.

Við lifum í núinu - sum að minnsta kosti - en höfum söguna til hliðsjónar a.m.k. stundum, þegar við erum að reyna að taka afstöðu til mála sem þeirra sem þarna er um að ræða.

Sumt er gott sem þar greinir frá en annað vont.

Í þeim átökum sem nú eiga sér stað hefur íslenska þjóðin tekið þá afstöðu að eðlilegt sé að hjálpa fólki á flótta og jafnvel húsdýrum þess, svo sem við munum úr fréttum í upphafi núverandi hernaðarátaka og sumum okkar þykir það nokkur framför frá því sem áður var.

Fyrir ekki löngu síðan gerðist það í átökum milli Úkraínu og íbúa Donbas að þeir síðarnefndu frömdu það voðaverk að skjóta niður hollenska farþegaþotu sem flaug yfir svæðið á leið sinni í áætlunarflugi og notuðu til þess loftvarnarbúnað sem Rússar höfðu lagt þeim til í þeim tilgangi að geta varist loftárásum frá Úkraínu.

S 200 mun hertólið heita, eða eitthvað í þá áttina og okkur rekur minni til að Tyrkir hafa m.a. fest kaup á slíkum búnaði, þegar þeir voru af einhverjum ástæðum ekki í náð vestrænna framleiðenda á slíku dóti.

Með þotunni fórst fjöldi fólks sem ekki hafði átt nokkra aðkomu að átökunum á svæðinu og er atburðurinn dæmi um, að betra er að vanda til þegar sköffuð eru hertól til manna sem með eiga að fara.

Að minnsta kosti betra að þeir kunni að greina á milli þess sem ógnar þeim og því sem gerir það ekki.

Ekki er ritara þessa pistils kunnugt um hvort rannsakað hafi verið, hvers vegna vélinni var valin flugleið yfir þekkt átakasvæði og vel getur verið á því skýring, þó það virðist hæpið.

Þegar málum var svo komið að Rússar fóru þá leið að taka sjálfir þátt í átökunum með beinum hætti, greip um sig mikið fár hér í vestrinu, því eins og við munum er Rússagrýlan bráðlifandi fyrirbrigði sem ekki má vanmeta.

Íslenskir ráðamenn, svo dæmi sé tekið, sáu fyrir sér stórt og voldugt ríki ráðast á smáþjóð og fundu það út að þar sem Ísland væri smáþjóð líka, þá væri rétt að standa með hinni úkraínsku smáþjóð í slagnum sem þarna væri orðinn.

Flumbrugangurinn var slíkur að fátt virtist hugsað en meira gert og eitt það fyrsta var að reka sendiherra Rússlands til síns heima og loka jafnframt sendiráði Íslands í Moskvu, sem sumum þykir ekki hafa verið djúpt hugsuð né yfirveguð ákvörðun.

Samskipti Íslands og Rússlands höfðu fram til þessa verið frekar góð og Sovétríkin gömlu höfðu reynst Íslandi betri en ekkert þegar svokallaðar vinaþjóðir tóku upp á því að reyna að kúga Ísland til hlýðni þegar það hafði fært fiskveiðilandhelgi sína út í 12 mílur og síðar meira.

Þegar það var, þótti gott að geta átt viðskiptasamband við stóra þjóð þegar kúgarar þeirrar litlu reyndust ekki vera þeir ,,vinir" sem þeir höfðu þóttust vera.

Nú er það allt gleymt og flumbrugangur einkenndi ákvarðanatöku hins íslenska utanríkisráðherra.

Svona er staðan og í ljós kemur að meira blóð er í kúnni, því útgjöld íslensku þjóðarinnar nema upphæðum, sem við getum reiknað út með þríliðunni sem við lærðum í gagnfræðaskóla, ef við kærum okkur um. 

Stemningin í samfélaginu okkar er hins vegar þannig að til lítils er að vera að velta hlutum af þessu tagi fyrir sér, rökhugsunin er farin lönd og leið og tilfinningarnar ráða för og eins og við vitum þá er ýmislegt fallvalt þegar svo er komið.

Ísland er sem sagt í stríði í raun, þó það sé ekki í verki, í þeim skilningi að íslenskir hermenn séu á vettvangi átakanna, heldur á þann veg að það er ásamt mörgum öðrum þjóðum, að skaffa hertól til annars stríðsaðilans og er þar með óbeint í stríði gegn þeim sem hann er að berjast við.

Fáum dettur í hug að fá menn til að setjast við samningaborð og hætta manndrápum og eyðileggingu.

Það er einhvernvegin utan sviðsins ef svo má segja og þess í stað, er sífellt boðið meira af dráps- og eyðileggingartólum til vonlítillar baráttu við björninn sem illt er að vekja upp af svefni sínum, þar sem hann lúrir með hátækni- drápstól.

Tól af þeirri gerð sem bestu vinir aðal, notuðu á sínum tíma til að berja niður Japani í heimstyrjöldinni síðari, sem við skulum vona að verði áfram síðari en ekki önnur af fleirum slíkum.

Kátt í höllinni?

Það er frekar dimmt yfir fundinum þar sem sagt er frá því á ruv.is að Sjálfstæðisflokkurinn hafi gert það sama og íþróttafélögin gera í mótbyr. 

Ólíkt léttara er að sjá yfir fólkinu sem stendur undir merkjum Samfylkingarinnar.

Rautt til vinstri og dimmblátt til hægri er það sem við sjáum og það er von að þungt sé yfir þeim sem í blámanum eru.

Þar á bæ hefur allt farið niður á við, meðan allt gengur mun betur hjá hinum.

Landsmenn eru búnir að fá nóg af ríkisstjórninni, sem veit ekki hvort hún er að koma eða fara, né hvort hún á að standa fyrir framförum eða bara halda áfram að leika sér.

Það er nær sama hvar drepið er niður, allt frá því að þjóðin er látin vera í stríði við gamla vinaþjóð, í þeim tilgangi að bjarga heiminum og niður í að að þykjast vera einhverskonar viðhengi Netayahu.

Forsætisráðherrann, sem við höldum að sé, þvælist heimshorna milli en kíkir við af og til, til að stjórna landinu sínu, þegar hann má vera að því og heimsbyggðin þarfnast hans ekki.

Fjármálaráðherrann telur aurana og finnur, því alltaf má fá eitthvað hér og annað þar og brúin hans verður tilbúin fyrir árslok 2024, eins og um var talað og þó gleymst hafi að hanna hana, þá verður bara að hafa það!

Auk þess sem þau ætla að byggja 30 hektara framhaldsskóla í Hafnarfirði svo hægt sé að losna við kennslu sjómanastéttarinnar úr Reykjavík, svo hægt sé þess í stað að dæma brotamenn í Sjómannaskólahúsnæðinu þar.

Það er sem sagt margt sem horfir til framfara og nú er svo komið að pósturinn kemur með brennivínið heim til þeirra sem svo kjósa og því er engin þörf á að láta renna af sér til að sækja sér meira.

Svona horfir flest til betri vegar hjá ríkisstjórn allra landsmanna(?) og senn kemur eflaust að því, að meðlætinu með brennivíninu verði líka ekið til neytenda og gerist þá kátt í bæjum öllum.

Allt í besta lagi?

Teiknarar blaðanna sjá eitt og annað og við höfum Heimildina fyrir því, að foringjar ríkisstjórnarflokkanna sé úti að aka en björninn lætur sem ekkert sé og lætur lítið á sér bera.

Sækir ekki í félagsskapinn.

Það er áhugavert að rýna dálítið í myndina sem er í miðjunni og er af félögunum sem ,,stjórna" landinu okkar, án þess að gera það.

Fylgið er hrunið og Morgunblaðið segir frá því að staðan sé sú sem sést hér að neðan:

Það er augljóslega komið að því að menn taki sig til, fari í naflaskoðun og velti því fyrir sér hvað það var sem gert var rangt og sem kannski var margt.

Hvað er það sem varð til þess að traustið hvarf, kjósendur fengu nóg og vilja ekki meira af svo góðu?

Er það af því að ríkisstjórnin hafi haldið vel á fjármunum og öðrum verðmætum þjóðarinnar?

Varla og ekki er það vegna þess að forgangsröðunin hafi alltaf verið rétt.

Dæmi:

Var það þess virði að senda flugvélarfarm af fólki á kostnað þjóðarinnar til Abu Dabi, til að sýna sig og sjá aðra, spóka sig í sólinni og spjalla saman um daginn og veginn?

Varla.

Er það vegna þess að ríkisstjórnin hafi góða stjórn á fjármálakerfinu?

Með stýrivexti í hæstu hæðum?

Eru framkvæmdir í réttri röð m.v. nauðsyn og álag á innviði?

Hvar er t.d. brúin yfir Ölfusá?

Hún sést ekki en það er farið að rofa til, því til stendur að ljúka henni 2024 og það þó og þrátt fyr­ir, að eftir sé að hanna brúna og skrifa undir verksamninga!

Er líklegt að þetta gangi eftir?

Því miður væri hæg að halda áfram á þessum nótum lengi en við höfum tekið eftir því að allt mögulegt á að gera NÚNA og ekki seinna en í gær.

En það gerist ekki.

Þjóð veit þá tveir vita og því er það, að blaður um að allt sé í besta lagi og svo gott sem það best geti verið, virkar ekki.

Því er það að ríkisstjórnin fær falleinkunn hjá þjóðinni og er þó hér ekki allt upp talið.

Stríð og friður

Á vef CNN.COM má lesa um stöðuna í stríðinu milli Úkraínu og Rússlands.

Fyrirsögnin er á þá leið að ætlunin sé að upplýsa Biden og reyndar líka Trump og Kamelu um hvað aðgerðin gangi út á.

Á öðrum stað er fréttastofan með sögulega umfjöllun vegna innrásar Úkraína í Kursk.

Þar er rifjað upp að fátt sé nýtt undir sólinni og birt mynd sem sýnir hvernig ástandið var 1943.

Þá rekumst við á frásögn af því að svokallaðar F16 þotur reynist ekki sem skildi, a.m.k. í höndum úkraínskra flugmanna en einn þeirra fórst með þotu sinni, eftir því sem þar er sagt frá.

Mynd fylgir með af úkraínuforseta og þar er sagt, að hann hafi lengi krafist þess að fá þessa fljúgandi dýrgripi afhenta.

Það hefur til þessa eitthvað staðið í mönnum, því vélarnar eru dýrar og vandmeðfarnar, auk þess sem hægt er að skjóta þær niður líkt og sannast hefur.

Það er fátt sem bendir til að þessu hörmulega stríði sé að ljúka, jafnvel frekar að það sé á hinn veginn, að það sé að færast í aukana.

Eftirlitsmenn frá Sameinuðu þjóðunum hafa heimsótt kjarnorkuver í Kúrsk og í sambandi við þá heimsókn, var sagt frá því að þak versins væri aðeins venjulegt þak, með engri brynvörn.

Við munum að sömu aðilar skoðuðu verið í Zapronitsya og í ljós kom að það er með öflugri brynvörn sem staðist hefur árásir Úkraína fram að þessu.

Nú er verið að ,,keyra" það ver niður í þeim tilgangi að geta slökkt á því en Úkraínar gátu ekki gert sér að góðu rússneskt rafmagn þó ókeypis væri og skemmdu í sífellu raflínurnar frá verinu, þannig að ekki ekki var hægt að losa orku þess eftir þeirri leið og enginn vinnufriður var til að hægt væri að losa hana eitthvað annað.

Slysið í kjarnorkuverinu í Chernobyl, sem varð vegna mannlegra mistaka, gleymist ekki þeim sem með því fylgdust og ótrúlegt er, að þjóðin sem í því lenti, skuli hætta á annað slys af því tagi.

Við þessu getum við harla lítið gert annað, en að vona hið besta og að fram komi einhver sem geti haft áhrif á þá sem undir ófriðnum kynda.

Fái þá að samningaborði til að ræða deilumálin sem uppi eru og leiti þar leiða til að finna friðinn í stað þess að efla ófrið.

Ætli vindinum finnist ekki vont að láta fara svona með sig?

Eins og svo oft að morgni, er skautað yfir fjölmiðla til að kanna hvað þeir hafa að segja okkur og þá er rekist á mynd af ríkisstjórn íslenskrar þjóðar og við gerum ráð fyrir að myndin sé tekin fyrir Menningarhátíð Reykjavíkur.

Þau taka sig bara vel út og við vitum að þarna er margt ágætisfólk, jakkarnir eru lítið eitt farnir að þrengjast á þeim sem fremstir standa, innviðaráðherra speglast í ráðherranum sem er fyrir aftan hann, Bjarni horfir í austur, Sigurður í suðverstur og það gerir kjarnorkukafbátamálaráðherrann líka.

Einn er greinilega hugsi og horfir á eitthvað fyrir neðan hann.

Út úr svip fjögurra kvenna má ef til vill lesa að þær séu að hugsa sem svo: því er ég hér?!

Við förum ekki lengra með þetta en tökum eftir því að maður, sem stendur innan dyra, stefnir að því að loka hópinn úti!

Er ekki allt í lagi vinur minn, spyr hvutti litli.

Kisu langar að kúra og sú þriðja er með góða gesti í heimsókn, sem hún ætlar ekki að nota sér til matar, enda vel fóðruð.

Það skiptir máli hvernig að er búið og það vita þau sem kisu og ungana eiga og því gengur allt vel í þeim heimi.

Umboðsmaður barna hefur áhyggjur, ráðuneyti svaraði spurningum hans en veitti ekki ,,fullnægjandi upplýsingar".

Umboðsmaður telur ekki gott ,,að ekkert samræmt námsmat hafi tekið við af samræmdum könnunarprófum sem síðast voru haldin árið 2021..."

,,Lífið er vesen..." segir stundum maður nokkur sem ritari þekkir og það er sem hér sannist það!

Við endum þennan pistil á jákvæðum fréttum sem bárust úr Rangárþingi um að menn hafi ,,jákvæð viðhorf í Rangárþingi ytra til vindorkuvers...".

Nóg er af vindi í landinu og svo er komið að eftirsókn eftir vindi er orðin umtalsverð og í nútímanum skapandi!

Öðruvísi áður brá, en allt breytist og svo er komið að þetta náttúruafl er virkjað aftur til góðra hluta, eftir margra ára hlé.

Svo er vinstrigræningjum fyrir að þakka!

Þeir eru í skotgröfunum þegar orkuöflun er annarsvegar, halda að vatnið breytist í raforku við að það sé látið renna í gegnum hverfla o.s.frv.

Batnandi mönnum er best að lifa og vonandi skaðast vindurinn ekki, við að snúa spöðum myllanna.

Svo getur svo sem líka verið, að spöðunum þyki ekki gott að láta vindinn blása svona um sig, en við förum ekki út í þá umræðu!

Ætlun við aldrei að þroskast?

Í Washington Post er sagt frá því að vopnadótið sem gefið hefur verið til Úkraínu, sé ekki að standa sig svo sem vonir hafi staðið til af hálfu hinna gjafmildu þjóða.

Tímasetning fréttarinnar er ,,24 maí, 2024 kl. 10:57".

Við fáum misvísandi fréttir af því sem er að gerast á vígstöðvunum og erum á stundum í talsverðum vanda við að átta okkur á hvað er satt og hvað er ósatt; hvað er óskhyggja og hvað eru staðreyndir.

Eitt er þó víst og það er, að ástæðan fyrir því að vopnin sem um er rætt í WP, duga ekki til þeirra illu verka sem þeim er ætlað að vinna er að Rússar kunna ráð við þeim!

Stríðið byrjaði þegar rússnesk stjórnvöld sprungu á limminu og réðust inn í sjálfsstjórnarsvæðin sem samið hafði verið um að svo yrðu kölluð.

Lítið er fjallað í vestrænum miðlum, um hvað varð til þess að þeir brugðust við og beittu her sínum, svo sem við höfum getað fylgst með að undanförnu.

Okkur rámar í sumt, eða allt frá stuldi á gasi sem átti að fara til vestur- Evrópulanda, sem sumum finnst, sem hafi náð hápunkti þegar Nord Stream lagnirnar voru sprengdar í sundur og yfir í hörmulegan verknað eins og þann, að hollensk farþegaflugvél var skotin niður.

Ýmislegt fleira hafði gengið á eins og t.d. fjöldagrafirnar sem fundust, sýndu fram á.

Allt er þetta liðin tíð með ljótri sögu en er þá undanfari þess sem síðar gerðist og er enn að gerast.

Það sem ritari þessa pistils vill benda á, er að skoða þarf þessa atburði líkt og marga fleiri í ljósi þess sem á undan er gengið, þó það breyti ekki því, að gæta þarf hófs í viðbrögðum.

Í frásögn þeirri sem hér fylgir með er sagt frá sókn Rússa en síðustu daga höfum við verið frædd um sókn Úkraína.

Þetta kann að hljóma kynlega en þarf þó ekki að vera, því eitt getur verið að gerast á einum vígstöðvum og á sama tíma, annað á öðrum.

Athyglisvert er að sjá að töfravopnin bandarísku, reynast rússneska hernum ekki eins skeinuhætt og við var búist og því er það, að Rússar sækja fram á einum stað en eru í basli á öðrum.

Hvers vegna svo er vitum við ekki en getum giskað á að varnarviðbúnaður hafi ekki verið nægur á svæðinu (Kúrsk), sem síðan kallar á skýringu á, hvers vegna svo var.

Það er gömul saga og ný, að mönnum og þjóðum gengur stundum illa að koma sér saman og mannkynssagan greinir frá endalausum átökum svo langt aftur sem við getum komist og því hlýtur að vera heimilt að spyrja:

Ætlum við aldrei að þroskast upp úr þessu?

Skjálftar, vindorka, kjarnorka o.fl

Ívar teiknar fyrir Morgunblaðið og það er fátt sem hann gerir ekki að yrkisefni í myndum sínum.

Við sjáum hér tvö dæmi, þar sem annarsvegar er um að ræða jarðvísindamann sem gerir sem hann getur til að kasta tölu á jarðskjálfta sem eru undanfari viðburða, sem vandséð er hvernig hægt verði að takast á við.

Við teljum okkur þekkja persónur og leikendur á myndunum og hugmynd dómsmálaráðherrans er hreint ekki fráleit en dýrir eru hjálmarnir og væntanlega vandaðir eftir því!

Ritari fékk sér hjálm fyrir nokkrum vikum, sem var með rauðu ljósi að aftan, sem var þeirrar náttúru að geta annað hvort logað stöðugt, eða blikkað, auk þess sem hægt var að slökkva á því og hann kostaði aðeins nokkra þúsundkalla!

Miðað við yfirskrift myndarinnar ætti ég að vera sokkinn í djúpa skuld vegna kaupanna en svo er ekki, enda ekki ríkisstjórnarfígúra af neinu tagi!

Værum við gíraffar gætum við séð hátt yfir og myndum þá gera margt öðruvísi en við gerum nú og eflaust yrði lífið auðveldara á margan hátt!

Við myndum t.d. nær örugglega ekki fá ,,á heilann" orlofsgreiðslur pólitísks andstæðings og hlaupa í endalausri í leit að skýringu á því hvernig greiðslan væri tilkomin.

Eftirsókn eftir vindi, er yrkisefni Ívars á myndinni hér til vinstri, eða öllu heldur eftirsókn eftir vindorku, því nú er svo komið - þökk sé Vinstrigræningjum - að ekki má virkja orkuna sem í fallvötnum okkar býr, heldur verður að virkja þess í stað vindinn sem blæs oftast en ekki alltaf.

Þóroddur Bjarnason, sendir okkur skeyti á teikningunni sem er til hægri en hér verður ekki farið út í túlkun á því sem þar kemur fram. Það er lesendum eftirlátið að finna út!

Endum þetta síðan af mikilli alvöru, þar sem verið er að segja frá því að til standi að senda gervimenni til sýnatöku í kjarnorkuveri sem eyðilagðist í náttúruhamförum í Japan.

Við munum mörg eftir þeim atburðum, svo skelfilegir sem þeir voru og nú vilja menn komast að því hvernig staðan sé í rústunum sem áður voru starfandi orkuver.

Við vitum af öðrum kjarnorkuverum sem geta verið í mikilli hættu vegna hernaðarátakanna sem eru í Rússlandi og Úkraínu og það er full ástæða til að hafa áhyggjur af því sem þar er að gerast.

Það er löngu komið nóg af leik að þeim eldi og allt of margir sem hafa átt um sárt að binda af völdum kjarnorkunnar.

Ekki heldur gott að vita af kjarnorkuknúnum kafbátum hlöðnum kjarnorkuvopnum, svamlandi í kringum landið okkar, í boði núverandi ríkisstjórnar.

Verði slys af þeim völdum, er hætt við að tekjur af helstu útflutningsafurð íslensku þjóðarinnar yrðu litlar.

Tekjur sem þá væri búið að fórna á pólitísku altari þeirra sem ekki sjást fyrir í pólitísku ofstæki.

Litið yfir liðnar vikur

Það þykir skjóta skökku við, að þegar tekið er tillit til þess hve álagið er sívaxandi á vegakerfið, að dregið sé úr framkvæmdum á því sviði. Teiknarar blaðanna hafa tekið eftir að ýmislegt er að gerast, fjölmargir að ferðast um landið, dvelja á tjaldstæðum með ferðabúnað sinn, djamma dálítið og láta sér í léttu rúmi liggja hvað í kúlunni sé, sem seðlabankastjórinn rýnir í!

Og svo er það blessað umhverfisverndar- æðið sem sest hefur að, ofbýður innviðunum alræmdu og það svo, að þeir ,,anna ekki eftirspurn" svo sem hér sést dæmi um.

Sem betur fer eru eldsneytisstöðvar vítt og breitt um landið, svo að þeir sem ekki hafa orðið helteknir af umhverfisvænsku og fengið rafbílalost, geta fengið vandræðalausa afgreiðslu sinna mála.

Svo sem sjá má eru þeir til, sem til sem eru til í að fórna miklu fyrir ,,kolefnisjöfnunina" eftirsóttu og skirrast ekki við að rista upp gróið land undir því yfirskini að af gjörningnum muni spretta upp kolefnisgeymslutré.

Á rúv.is sjáum við viðtal við Önnu Guðrúnu Þórhallsdóttur, prófessor í landnýtingu, sem hefur ýmislegt áhugavert og fróðlegt um málið að segja.

Við hin tökum því bara rólega, vitandi að hver dagur hefur upp á eitthvað að bjóða, þó við séum ekki að skipta okkur mikið af því sem fram vindur. Kúrum bara saman og njótum hvers annars.

Þegar afurðir þjóðarinnar hækka í verði njótum við þess með ýmsum hætti og hér að ofan er ,,gömul" frásögn af því að hækkun á álverði hafi skilað sínu til orkufyrirtækjanna og þar með til þjóðarinnar í heild.

Það þarf að hemja útgjöld segir fjármálaráðherra og veifar ,,kynlegu skuldabréfi"?

Nei svo mun ekki vera í þetta sinn en einhver ríkispappír er það, þó ókynlegur sé!

Þegar konur bregða sér á hestbak til að njóta lífsins og tilverunnar og hugsa um eitthvað skemmtilegt, er gaman að rekast á þær og fá heimild til að taka af þeim mynd!

Vonandi hafa þær notið ferðarinnar og komið heilar og sælar heim.

Fátt er skemmtilegra en það sem þær eru að gera og við sjáum á jörðinni hvernig tíðin er búin að vera þetta sumarið í landinu okkar fallega, en öll él styttir upp um síðir eins og við vitum og þá þorna þessir pollar.

Við endum þetta, með dæmi um framtakssemi og verkþekkingu og trúlega er framtíðarsýnin einhverstaðar líka!

Myndirnar sýna ekki það sem í upphafi var, heldur hvernig það varð, þegar það var orðið peningamusteri og hvernig tókst síðan að búa síðan til úr því ömurlegan furðuskúlptúr áður en það var endanlega látið hverfa. Það er ekki fyrsta og líklega verður það heldur ekki síðasta húsið, sem þarf að brjóta niður vegna mislukkaðrar hönnunar og frágangs.

Hvað byggt verður í staðinn og hvernig, vitum við ekki en engin leið mun vera að leita ráða hjá Byggingarstofnun þeirri sem áður var, til að fá leiðbeiningar um hvernig skuli byggja og ganga frá húsum svo þau endist.

Svoleiðis stofnanir viljum við ekki hafa í ísa köldu og röku landi!

Gamni fylgir stundum alvara!

Við sjáum að allt leikur á reiðiskjálfi á teikningum Ívars á Morgunblaðinu en hvort það er vegna þess að maður nokkur fékk greidda orlofsdaga, sem hann hafði ekki náð að taka út á ferli sínum sem borgarstjóri vitum við ekki en ljóst er þó, að á síðum blaðsins hafa menn nokkrar áhyggjur af málinu.

Teiknari blaðsins túlkar málin með sínum hætti og honum bregst sjaldan bogalistin, enda lítt smitaður af pólitískum pestum, eftir því sem best verður séð og við höldum að hann sé að segja frá því í myndmáli sínu, sem a.m.k stundum er minna rætt á síðum blaðsins.

Ritari var yfirleitt heppinn með vinnuveitendur á meðan hann var á almennum vinnumarkaði og hefði svo verið, að hann hefði átt inni óúttekna orlofsdaga að starfsferli loknum, hefði hann örugglega fengið þá greidda orðalaust út svo sem samningar segðu til um.

Það munu vera lekandi gluggar hjá Hafrannsóknarstofnun og þó þar á bæ séu menn bleytunni vanir, vilja þeir vera lausir við hana þegar á skrifstofuna er komið.

Annars er það alvörumál hve illa er komið varðandi nýlegar byggingar, því svo er að sjá sem ekki standi steinn yfir steini í vinnubrögðum við frágang þeirra og ef þær ekki leka, þá eru þær þjakaðar af myglu, nema hvort tveggja sé, og er þá ekki allt upp talið.

Menn voru svo gæfulausir að leggja niður Rannsóknarstofnun byggingariðnaðarins og þetta er að nokkru leiti uppskeran.

Framsóknarmenn telja kannski að ekki þurfi að fylgjast með framgangi mála í þessum geira, enda hélt torfið á kofum fortíðar, vatni og vindum eftir því sem þeir telja og því skyldi þá ekki nútíma húsaklæðning geta gert það líka?

Mikil verðmæti liggja í húsum nútímans og það skiptir miklu máli hvernig þau reynast og því er eðlilegt að til sé stofnun, sem hægt er að leita til varðandi þessi efni og ritari man til að hafa leitað til þeirrar sem áður var til og hafa fengið þar góðar ráðleggingar og móttökur.

Við þurfum ekki á slíku að halda í nútímanum og kjósum frekar að fúska upp byggingum og sitja síðan uppi með skaðann.

Annars er það helst að frétta þessa dagana, að stöðugleiki ríkir í efnahagslífinu og því ætla stjórnendur ekki að lækka vexti, eftir því sem menn telja en vita ekki!

Höfn við Alviðruhamra?

Í Heimildinni er sagt frá hugmyndum sem upp hafa komið um höfn við Alviðruhamra.

Hugmyndin gengur út á að byggð verði höfn við hamrana og að hún yrði síðan notuð til útflutnings á vikursandi.

Að komnar séu fram hugmyndir um að gera mögulegt að nýta þá efnismyndun sem Katla hefur skapað á umliðnum öldum er áhugavert.

Áður gengu þær hugmyndir út á, að vikurinn yrði fluttur út frá Þorlákshöfn og að honum yrði ekið þangað á flutningabílum, eftir veikbyggðu vegakerfi Suðurlands.

Það hugnast mönnum ekki sérlega vel og þessi hugmynd hlýtur að teljast betri, reynist hún vera framkvæmanleg en í henni er jafnvel velt upp þeim möguleika, að vikursandurinn fari á færiböndum til hafnarinnar.

Gera má ráð fyrir að höfnin gæti einnig nýst sem aðstaða til annarra flutninga, ef af henni verður.

Á myndinni, sem fylgir greininni í Heimildinni, sést hvernig hamrarnir voru árið 1995.

Á þeim er viti sem settur var upp árið 1929 eftir því sem fram kemur í greininni, auk þess sem sæluhús mun vera á staðnum.

Reynist þetta raunhæfur möguleiki, myndi það verða til þess að í stað hafnleysis yrði höfn á suðurströndinni, auk þess sem gera má ráð fyrir að vikursandurinn yrði fluttur til skips með raforku, sem vonandi fæst framleidd hvað sem einkavinum náttúrunnar líður.

Við þurfum víst ekki að hafa áhyggjur af því að Katla gamla standi sig ekki í efnisframleiðslunni hér eftir sem hingað til, svo dugleg sem hún hefur verið á undanförnum öldum við þá framleiðslu.