Er ekki komið sumar?

Eftir nokkuð langt kuldakast er komið sumar. Geldir gemsar hoppa og skoppa og virðast halda að þeir séu geitur, trúlega fegnir því að vera frjálsir af því að ala önn fyrir lömbum og axla ábyrgð eitt lítið árið enn. Hrúturinn tekur hins vegar öllu með stóískri ró, en fullorðnar ær bregða sér í hrútshlutverkið og hjóla hvor í aðra svo syngur í hausum. Já, það er komið sumar í hugum þeirra dýra sem allt sitt eiga undir því að vetur víki og sumarið taki við með gróanda og frjósemi þess lífs sem legið hefur mánuðum saman í dvala og þessu til sönnunar þá trítla nýfædd lömb á eftir mæðrum sínum og virðast berskjölduð fyrir hinni ógnarstóru veröld sem við þeim blasir.

Einu sinni enn er sumrað á Íslandi og reyndar á öllum hinum norðlæga hluta hnattarins okkar og þegar vorar og síðan sumrar þá líður flestum sem notið geta heldur betur í sálinni en þeim hefur gert undanfarna vetrarmánuði.

Lóan hefur á þessu skoðun sem kunnugt er og það hefur krían líka; þessi ótrúlegi litli fugl sem leggur á sig ferðalag um hnöttinn endilangan – ef svo má að orði komast um kúlu – til þess að geta notið þess besta sem boðið er upp á hverju sinni. Við hinir óvængjuðu tvífætlingar getum fæst komið lífinu svo fyrir, sitjum flest á sama stað og ferðumst ekki nema stundum og helst til skemmtunar og fróðleiks, þó hitt sé vitanlega einnig líka til að ferðast sé til nýtra og þarfra verkefna.

Þegar svona er komið, að Sólin er komin hátt á loft og birtan sækir að, þá hljótum við helst öll að finna sárlega til með þeim sem hafa lent í því að lokast inni í myrkrinu, hvort sem það er vegna eigin tilverknaðar eða vegna einhverrar ógæfu eða veikinda.

Þegnar íslensku þjóðarinnar, sem horfa nú heldur bjartari augum til framtíðarinnar en verið hefur undanfarin nokkur ár, horfa einnig furðu lostnir til þess sem er að gerast á þjóðþinginu. Þrátt fyrir að þeir séu orðnir ýmsu vanir af þeim vettvangi, þá er svo að sjá sem sumum hinna kjörnu fulltrúa hafi á undanförnum vikum tekist hið ómögulega, þ.e. að ganga nokkrum skrefum lengra en þeim hafði áður tekist í furðulegu hátterni, ábyrgðarleysi svo ekki sé sagt skrílslátum.

Sjálfstæðis- og Framsóknarmenn hafa haldið uppi málþófi til að hindra ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðslu um tillögur að nýrri stjórnarskrá án þess að séðar verði málefnalegar ástæður fyrir því hvers vegna þeim er það svo mikið í mun. Þingmenn Hreyfingarinnar hafa reynt að ná samningum við ríkisstjórnina um almenna skuldaniðurfellingu án þess að hafa getað útskýrt hvernig það muni gagnast þeim sem bágast eiga með að standa í skilum. Allsherjarráðherrann Steingrímur J. Sigfússon hefur krafið lífeyrissjóðina um lögbrot og finnst ekki gott að þeir séu tregir til þess og Árni Páll Árnason virðist vera genginn til liðs við þau sem haga innkaupum sínum með þeim hætti að velja eftir nánast engri vitneskju um innihald. Líkt og að kaupa heilt hús vegna þess að einn gluggi sé í góðu lagi og annað sé þar með látið óskoðað.

Allt stendur þetta nú til mikilla bóta, því nú skal kjósa um allt og ekkert og lítur helst út fyrir að þingmennirnir, sumir hverjir, sem kosnir voru til þingsetu í síðustu kosningum séu ekki færir um að standa undir þeirri ábyrgð sem fylgir því að vera þingmann á þjóðþinginu: Þora að taka upplýstar ákvarðanir og taka afleiðingunum ef svo fer að þær reynast ekki réttar.

Nú vilja þau skjóta sér undan ábyrgðinni og varpa henni yfir á herðar þjóðarinnar.

Það ber ekki vott um mikinn manndóm né mikla virðingu fyrir þingræðinu.