Staðan er tæp, en vonin er eftir

Á CNN.COM sjáum við að það er gott að eiga góða að, þegar á þarf að halda.

Fjarlægar stjörnuþokur heilla og þegar rætt er um heimsmálin þessa dagana, getur komið upp sú hugdetta, hvort ekki væri betra að sumir leikaranna á stjórnmálasviði heimsbyggðarinnar eins og við þekkjum hana, væru staddir á annarri vetrarbraut!

Slagurinn um forsetaembættið er hafinn í Bandaríkjunum og eins og flestir munu vita, eru það tveir karlar sem berjast um embættið, en báðir eru búnir að máta sig talsvert áður við stólinn sem barist er um.

Báðir eiga þeir sér sögu sem oft hefur verið rakin og það væri einungis til að æra óstöðugan, að draga hana upp einu sinni enn.

Það kostar sitt að berjast til embættis vestur þar og það eru fáir klárar svo illa tamdir að ekki sé hægt að notast við þá í baráttunni um peninga til að fjármagna slaginn.

_ _ _

Ritari fór á óborganlega leiksýningu síðastliðinn laugardag í Borgarleikhúsinu og sá Deleríum Búbonis eftir þá bræður Jón Múla og Jónas Árnasyni sem voru meistarar á sínu sviði.

Undir galsanum og gríninu leynist alvarlegur tónn, þar sem komið er inn á pólitíska spillingu, atkvæðakaup og sitthvað fleira í íslensku samfélagi og það merkilega er, að verkið hefur elst vel og á ekki síður við í dag en það gerði þegar það var samið.

Sumt breytist ekki svo neinu nemi og það gildir um spillinguna.

Hún lifir sínu lífi, ýmist á yfirborðinu og ef hún þrífst ekki þar, þá er hún undir því og ef til vill, er hún svo allt um kring þegar betur er að gáð!

Þannig er það, að spillingin finnur sér leiðir, nærist og blómstrar, hvort sem þjóðfélögin eru lítil eða stór.

Karlarnir tveir sem berjast um völdin í USA eru engir englar og eiga sér fortíð.

Báðir eru búnir að vera forsetar í þessu mikla ríki, þannig að þeir vita hvað það er, að fara fyrir því og hvað undir yfirborðinu leynist.

Annar ,,tamdi" Putin og Kim eða öfugt og hinn glímir við að temja hundinn sinn og gengur það svo illa að hann, þ.e.a.s. hundurinn, var komin í einhverskonar ,,fjarvist" þegar síðast fréttist.

Báðir vilja temja heiminn, en hvorugur vill temja sjálfan sig og það eru þessir kostir sem bandarískir kjósendur koma til með að standa frammi fyrir.

Verði þeim að góðu, allra hluta vegna og vonandi ber heimsbyggðin ekki skaða af, hvor sem fyrir valinu verður.

Staðan er tæp, en vonin er eftir.

Hagfræðimessan

Hagfræði er ein þeirra fræðigreina sem við teljum okkur mörg skilja og kunna, en þó einkum þegar okkur hentar! Í gær (þann 6/3/2024) var rætt við Stiglitz sem við könnumst við af nafninu og úr fréttum, en hann hefur hlotið Nóbelsverðlaun fyrir framlag sitt til hagfræðinnar.

Við sem erum svo heppnir að eiga konur, þekkjum hagfræði hinnar hagsýnu húsmóður og vitum að sú hagfræði bregst seint!

Sjálfsagt eru þó undantekningar á þeirri reglu sem fleirum, en við veltum okkur ekki upp úr því og hugum að því sem verðlaunahafinn hefur til málanna að leggja og það er sannarlega áhugavert.

Í ljós kemur nefnilega, að seðlabankastjórar almennt, hafa veðjað á rangan hest og fá falleinkunn í fræðum sínum.

Þeir hafa víst nokkuð margir farið þá leið að hækka svokallaða stýrivexti í þeim yfirlýsta tilgangi að kveða niður verðbólgudrauginn, með því að stinga á þensluna sem við, sem ekkert kunnum í fræðunum, köllum framtakssemi og dugnað eða eitthvað þaðan af verra.

Joseph Stiglitz segir þessa framtakssemi seðlabankastjóra virka sem olíu á eld og fór þá sem okkur hina kunnáttulausu grunaði, að draugar verða ekki kveðnir niður með því að blása þá út.

,,Stiglitz er heimsþekktur hagfræðingur og var meðal annars yfirhagfræðingur Alþjóðabankans og var efnahagsráðgjafi í ríkisstjórn Bill Clinton, fyrrum forseta Bandaríkjanna", segir orðrétt í frásögn Rúvsins og að þessu tiltöldu ásamt Nóbelnum, þá vega orðin þungt.

Stiglitz er jákvæður á hagkerfi heimsins og telur að þau muni jafna sig á öllu og öllu og þar á meðal á innrásinni í Úkraínu og eftir að Rúvarar hafa fært talið að ,,þeirri verðbólgu" sem þá myndaðist, kveður Stiglitz upp úr með, að allt muni þetta nú jafna sig fljótlega.

Fljótlega er eitt af þessum teygjanlegu hugtökum og það jafnvel í hagfræðinni líka, svo við lifum í voninni, en horfum með furðu til hins vinstrigræna seðlabankamusteris sem íslenska þjóðin hefur komið sér upp í höfuðborginni.

Þar virðist stefnan vera að drepa allt framtak í dróma og koma sem flestum rekstri í hendur opinberra aðila, ef ekki á hausinn; vextir sleikja 10 prósentin og ljóst má vera, að það er sjaldgæfur atvinnurekstur sem stendur undir slíku okri.

Messan var flutt, en að á hana hafi verið eða verði hlustað er ólíklegt.

Uppröðun myndarinnar er í stíl við skilning ritara á fræðigreininni.

Fésbókin sem hvarf, ásamt símagreiðslukerfinu!

Myndin af branduglunni og textinn eru að þessu sinni fengin úr Morgunblaðinu...

... það sama má segja um teikninguna sem er til hægri og eflaust finnst mörgum það vera rétt uppröðun.

Sú til vinstri er eftir Halldór en hin eftir Ívar og líklega passar að hafa röðunina eins og hún er!

Þau undur og stórmerki gerðust um daginn, að einn af föstu punktunum í tilveru nútímamannsins Fésbókin, hvarf eins og slökkt væri á ljósi og fleira fylgdi með, því a.m.k. undirritaður gat ekki greitt reikninga með síma sínum seinni part dagsins.

Fyrst í stað var hægt að bjarga því með greiðslukorti, en svo virkaði það ekki heldur og eins og svo oft, var það kona sem kom til bjargar og reikninginn reyndist hægt að greiða með gamaldags millifærslu og þar með komst ritari upp í nýviðgerða og þvegna rennireið sína og gat lagt af stað heim á leið, eftir daglanga veru í Reykjavík.

Sannaðist þar að gott er, fyrir gamla karla að eiga góða að þegar á þarf að halda og nær örugglega var það furðusvipur sem kom á karlahópinn sem fylgdist með greiðsluaðferðinni!

Seðlar eru úr sögunni, enda getur enginn rogast með það magn íslenskra peninga í vösum sínum, sem nota þarf núorðið í viðskiptum og augljóst er, að styttast fer í að taka þurfi nokkur núll aftan af krónutetrinu.

Heim á leið var farið og með hálfum huga og stöðvað við bensíndælu á Selfossi til að taka olíu og þar virkaði allt, enda notað sérhannað kort frá söluaðila og stofnað til skuldar!

Allt er gott sem endar vel og hafi Bílabúð og bílaþjónusta Benna þökk fyrir verkið, sem eflaust var vel unnið sé tekið mið af fyrri reynslu.

Í dag verður farið á Selfoss og látið reyna á, hvort tilveran sé svört eða björt hvað fyrrnefnd tæknimál varðar og ef ekki, þá verður bara að hafa það!

Veðjað á rangan hest?

Það sem Putin og ríkisstjórn Rússlands lagði fram, sýnir að Úkraínu stóð til boða að vera hlutlaust ríki

The Wall Street Journal rifjar upp tillögur Rússa að friði í Úkraínu sem lagðar voru fram af hálfu ríkisstjórnar Rússlands árið 2022.

Tillögunum var hafnað og kosið að fara þess í stað í stríð, sem enn stendur eins og flestum er kunnugt.

Í tillögunum – sem aldrei voru ræddar – kom ýmislegt áhugavert fram fram, sem vert er að kynna sér.

Grein WSJ er nokkuð löng og verður ekki birt í heild sinni hér, en hana má nálgast á tenglinum hér að ofan.

Eftir stendur spurningin um, hvers vegna friðartillögurnar voru ekki ræddar og látið á það reyna hvort hugur fylgdi máli.

Auk þess má líka leiða hugann að því, hvort ekki hefur vantað eitthvað upp á friðarvilja vestan megin frá.

WSJ bendir á í upphafi greinar sinnar, í lauslegri þýðingu, að stríðið sé búið að standa í tvö ár og segir síðan:

,,Afstaða úkraínskra stjórnvalda og vestrænna bandamanna þeirra hefur verið, að engar friðarviðræður komi til greina á meðan rússneskir hermenn eru í Úkraínu. Myndin sem oftast er dregin upp er, að markmið Rússa sé að taka yfir Úkraínu og ráðast síðan á önnur lönd í Evrópu. The Wall Street Journal hefur birt friðartillögurnar sem Vladimir Pútín Rússlandsforseti setti fram árið 2022.“

Miðillinn virðist hafa tillögurnar undir höndum og geta vitnað í þær og gefur kost á að menn geti kynnt sér þær.

Myndir af hörmungunum sem gengið hafa yfir Úkraínu í kjölfar þess að upp úr sauð og að Rússar sáu sér ekki annan kost vænni, en að ráðast inn í landið, fylgja með í greininni en þær verða ekki birtar hér.

Við vitum að sannleikurinn er valkvæður þegar milliríkjadeilur eru annarsvegar og þær þarf svo sem ekki til, en ljóst má vera, að sú mynd sem dregin hefur verið upp, er ekki raunsönn, skýr, né heiðarlega sett fram.

Líkt og svo oft, eru a.m.k. tvær hliðar á málum þegar deilt er og það er alls ekki víst að sú hlið sem okkur er sýnd sé rétt.

Að því gefnu að WSJ fari rétt með, þá hafa leiðtogar vesturlanda með Bandaríkin fremst í flokki, tekið þann kost að snúa röngunni út og veðja síðan á rangan hest, ef svo má segja.

Fyrir þetta líður heimsbyggðin í dag og við bætist ófriðurinn og hörmungarnar í Miðausturlöndum, sem engan endi virðist hægt að sjá á.

Þeir sem vilja kafa dýpra geta einnig kynnt sér þetta sem er frá sama miðli:

Missti Úkraína af möguleika sem var til að gera samninga við Rússa?

Hnípin þjóð í vanda

Það er hluti af mannlífinu að huga að leiðum til að komast um. Það er ekkert nýtt að svo sé gert en það sem er nýtt í þessu, er að komnar eru fram hugmyndir um að breyta lélegum malarslóða í almennilegan þjóðveg.

Verði það úr munu samgöngur milli norður- og suðurhluta landsins gerbreytast til batnaðar, auk þess sem álagi mun létta á því vegakerfi sem nú er notast við til að komast landleiðina milli þessara landshluta.

Í framtíðinni má sjá fyrir sér, að vegir verði líka lagðir eftir hálendinu milli austur og vesturlands sem myndi létta verulega á hringveginum.

Eins og flestir vita er mikið álag á honum, allt frá Reykjavík og austur og norður um, svo það gæti orðið mikil samgöngubót að fá góða hálendisvegi milli landshlutanna og ætti þess vegna að skoða þessa möguleika með jákvæðu hugarfari.

Evrópskir bændur búa við mikið skrifræði, sem varla telst til tíðinda.

Skrifræði hefur almennt aukist mikið og svo er komið, að blekpésar stjórna nánast öllu í samfélögunum á bakvið tjöldin. Því miður er það ekki svo að pésar þessir séu almennt vitrari en gengur og gerist og sumum finnst jafnvel að það sé síður en svo.

Víst er, að oft skortir þekkingu og yfirsýn hjá þessum ágætu pésum, sem lært hafa á náttúruna, að mestu við skólaborð.

Því er það svo, að það skerst stundum í odda á milli fólksins sem er úti á örkinni og er að vinna hin raunverulegu störf og pésanna fyrrnefndu.

Við höfum séð nokkur dæmi um þetta í samfélaginu okkar, t.d. varðandi virkjanaáform, sem flest stranda og jafnvel verða að engu vegna afstöðu blekpésa sem vissulega telja sig ,,græna“ og reynast vera það þegar upp er staðið, en í öðrum skilningi þess orðs.

Samkvæmt skoðanakönnun er flokkurinn sem telur sig vera til vinstri og jafnframt grænan á leið út af sviðinu. Málin gætu því staðið til bóta, en hafa verður í huga í því sambandi, að smitið hefur stungið sér niður víðar!

Hér er ágætt dæmi um hvað við er að eiga. Menn á Vestfjörðum hafa hug á að virkja lítil vatnsföll með rennslisvirkjun, til að treysta orkuinnviði.

Sé farið yfir textann, sést að umhverfisfræðingar hafa komist að því, að virkjunin sé háð umhverfismati því áhrifin á umhverfið séu umtalsverð o.s.frv.

Nánast allt, sem hægt er að láta sér detta í hug að gæti gerst vegna virkjunarinnar er síðan tínt til í þeim tilgangi greinilega, að sýna fram á, að sem flest sé neikvætt við fyrirhugaða virkjun.

Líklegast er að framkvæmdin verði ekki að veruleika, því þess er vandlega gætt, að geta þess í engu, að stundum þurfi að fórna minni hagsmunum fyrir meiri. Helst gæti manni dottið í hug, að best sé fyrir Vestfirðinga og náttúrulega alla aðra, að framleiða orkuna sem mest með olíuknúnum rafstöðvum, því þá verði áhrifin á náttúruna sem minnst eða jafnvel engin.

Nema náttúrulega erlenda náttúru, en frekar auðveldlega má loka augunum fyrir því.

það er svo langt í burtu að við sjáum það ekki, heyrum það ekki og finnum það ekki!

Til að knýja slíkar rafstöðvar þarf olíu, en það er vafalaust líka hægt að loka augunum fyrir því á þeim forsendum, að hana þurfi hvort sem er að flytja inn vegna ýmislegs annars!

Eftir situr hnípin þjóð í vanda, sem veit ekki hvernig hún á að kenna vitringunum sínum, hvernig greina skuli kjarnann frá hisminu, að fórna minni hagsmunum fyrir meiri og almennt, að horfa fram á veginn í stað hins gagnstæða.

Vatnið rennur, hvort sem það fer í gegnum hverfla eða ekki og sama má segja um vindinn, hann blæs hvað sem við segjum eða gerum og þannig mætti áfram telja.