Ingimundur Bergmann

Að blanda saman því sem er nánast það fallegasta af öllu fallegu er vonandi góð byrjun á pistli!

Síðan kemur hitt, sem er allavega og þar er fyrst að segja frá því, að Vestfirðingar eru illa staddir í orkumálunum og í þeim efnum hefur verið vanrækt að vinna að því, að sækja orku þangað sem hún er t.d. í formi rennandi vatns.

Andstaðan er mikil við að orku sé aflað og umhverfisvinir, sem svo telja sig vera, vita fátt verra en mannvirki til orkuöflunar.

Hvar það fólk býr og hvernig húsakynni þess eru, er líklega best að segja sem minnst um en gera má ráð fyrir, að það húsnæði sé ekki úr torfi og grjóti, því ekki verður byggt úr þeim efnum án þess að hróflað sé við jörðinni og hafi verið byggt úr einhverju öðru, þá gildir líka það sama!

Kosningar og lögspeki

Til stendur að halda kosningar til kjörs á forseta þjóðarinnar og færri fá en vilja en fyrir þremur dögum mátti lesa það sem hér sést og fari svo sem lítur út fyrir, þá er þjóðin líklega í góðum málum hvað forsetaval varðar.

Virtur og reyndur lögfræðingur segir okkur, að dómstólar hafa ekki lýðræðislegt umboð og að þeir þurfi aldrei að standa neinum skil á störfum sínum.

Dómstólarnir búa ekki til lögin en eiga að dæma eftir lögunum sem búin hafa verið til af öðrum. Þetta hefur lengi verið vitað en á því borið, að sumir lögmenn vilji fara aðra leið.

Það gengur ekki og séu þeir óánægðir með lagabókstafinn, þá verða þeir að ræða það við þau sem lögin búa til.

Grein Jóns Steinars er skýr og upplýsandi fyrir okkur sem ekki skrifum lög en búum við þau og þurfum að reyna að gæta þess að halda okkur innan þeirra.

Það getur stundum verið erfitt og stundum ekki og ef við erum ekki sátt með hvernig þau eru, þurfum við að ræða það við lagasmiðina.

Að lokum er hér frétt úr Morgunblaðinu, sem í rauninni er ,,ekki frétt“, eða að minnsta kosti ekki ný frétt.

Rússar eru í stríði við Úkraína, sem eru studdir af NATO og ESB þjóðum og því þýðir ekkert að vera að æsa sig yfir því, þó þeir geri sem þeir geta til að gera andstæðingum sínum erfitt fyrir.

,,Við“ erum í stríði við ,,þá“, svo er visku stjórnvalda okkar fyrir að þakka, stjórnvalda sem virðast vera illa upplýst og fljótfær eftir því.

Stjórnvöld sem af visku sinni lokuðu fyrir áratugagamla samskiptaleið til samtals við þjóðina, sem reynst hafði okkur vel t.d. í viðskiptum landa á milli, þegar svokallaðir ,,vinir“ okkar reyndust okkur illa.

Í samskiptum milli þjóða, er trúlega best að taka afstöðu eftir vandlega yfirvegun og líka að flýta sér hægt.

Meta og vega, leggja saman plúsa og mínusa, hugsa…og hugsa meira!

Það má sannarlega efast um, að fulltrúar okkar hafi gert það.

Hið friðsæla Ísland hefur breytt um stefnu og eys peningum í stríðsrekstur í Úkraínu.

Það er reyndar ekkert nýtt að svo sé, en það sem er óvænt við það sem verið er að gera núna, er að það er verið að ráðstafa fé íslensku þjóðarinnar til vopnakaupa.

Fram til þessa hefur verið látið við það sitja, að reyna að hjálpa þeim sem líða vegna stríðsátaka og aðeins rúmlega það, svo sem sást þegar reynt var að stefna frammámönnum víða að til fundahalds í Hörpu.

Sumir komu en aðrir ekki og þeir sem komu reyndu að láta sig hverfa sem fyrst.

En jakkaföt og lúxusbílar og gott að borða var látið duga, í þeirri trú að með því yrðu menn upphafnir og vel inn stimplaðir í heimspólitíkina.

Það þótti á sínum tíma ekki gott að vera að breiða sig yfir þau sem voru á flótta undan morðæði því sem geisaði í seinni heimstyrjöldinni og sem lýsti sér m.a. í ofsóknum og herferð gegn gyðingum af hálfu þýskra stjórnvalda, sem stóðu þá fyrir handtökum, aftökum og að lokum útrýmingarherferð gegn þeim.

Nú eru breyttir tímar og ekki er látið við það sitja að kaupa sjúkrahús á hjólum, heldur skal gengið lengra og lagðir eru fram fjármunir til kaupa á vopnum.

Hvort við getum síðan átt von á að peningar þjóðar okkar verði notaðir til stuðnings Ísraels í eyðingu palestínsku þjóðarinnar vitum við ekki með vissu, en vel getur verið að málinu verði snúið við, ef vindáttin breytist og að þá verði ráðist í vopnakaup fyrir Hamaz!

Vilji kanar styðja Ísrael þá gerum við það, vilji þeir hins vegar styðja Hamaz þá gerum við það.

Því við erum ,,viljug“ þjóð.

Við vitum það eitt, að við vitum ekkert um hverju ríkistjórnin okkar getur tekið upp á að gera, en vitum það þó, að forsætisráðherrann kemur úr röðum Vinstri grænna og að utanríkisráðherrann er úr Sjálfstæðisflokknum.

Saman mynda þeir svo einhverja rökleysissúpu eða jafning, sem fáir vita hvað verður úr, né til hvers er ætlaður en sem sumum þykir bara nokkuð góð blanda.

Framsóknarflokkurinn syndir inn á milli, skoðanalítill að vanda en stefna ríkisstjórnarinnar í utanríkismálunum er mótuð af Sjálfstæðisflokknum, sem fær línuna sína frá Washington.

Vinstri græn gera það sem þeim er sagt að gera.

Nema, að þau hafi alltaf siglt undir fölsku flaggi og að þau séu nú að gera það sem þau vilja helst af öllu gera, þ.e. að tengja Ísland sem mest þeir geta, við styrjaldarátök sem búin eru að vera að grafa um sig í áratugi?

Hagfræði er ein þeirra fræðigreina sem við teljum okkur mörg skilja og kunna, en þó einkum þegar okkur hentar! Í gær (þann 6/3/2024) var rætt við Stiglitz sem við könnumst við af nafninu og úr fréttum, en hann hefur hlotið Nóbelsverðlaun fyrir framlag sitt til hagfræðinnar.

Við sem erum svo heppnir að eiga konur, þekkjum hagfræði hinnar hagsýnu húsmóður og vitum að sú hagfræði bregst seint!

Sjálfsagt eru þó undantekningar á þeirri reglu sem fleirum, en við veltum okkur ekki upp úr því og hugum að því sem verðlaunahafinn hefur til málanna að leggja og það er sannarlega áhugavert.

Í ljós kemur nefnilega, að seðlabankastjórar almennt, hafa veðjað á rangan hest og fá falleinkunn í fræðum sínum.

Þeir hafa víst nokkuð margir farið þá leið að hækka svokallaða stýrivexti í þeim yfirlýsta tilgangi að kveða niður verðbólgudrauginn, með því að stinga á þensluna sem við, sem ekkert kunnum í fræðunum, köllum framtakssemi og dugnað eða eitthvað þaðan af verra.

Joseph Stiglitz segir þessa framtakssemi seðlabankastjóra virka sem olíu á eld og fór þá sem okkur hina kunnáttulausu grunaði, að draugar verða ekki kveðnir niður með því að blása þá út.

,,Stiglitz er heimsþekktur hagfræðingur og var meðal annars yfirhagfræðingur Alþjóðabankans og var efnahagsráðgjafi í ríkisstjórn Bill Clinton, fyrrum forseta Bandaríkjanna", segir orðrétt í frásögn Rúvsins og að þessu tiltöldu ásamt Nóbelnum, þá vega orðin þungt.

Stiglitz er jákvæður á hagkerfi heimsins og telur að þau muni jafna sig á öllu og öllu og þar á meðal á innrásinni í Úkraínu og eftir að Rúvarar hafa fært talið að ,,þeirri verðbólgu" sem þá myndaðist, kveður Stiglitz upp úr með, að allt muni þetta nú jafna sig fljótlega.

Fljótlega er eitt af þessum teygjanlegu hugtökum og það jafnvel í hagfræðinni líka, svo við lifum í voninni, en horfum með furðu til hins vinstrigræna seðlabankamusteris sem íslenska þjóðin hefur komið sér upp í höfuðborginni.

Þar virðist stefnan vera að drepa allt framtak í dróma og koma sem flestum rekstri í hendur opinberra aðila, ef ekki á hausinn; vextir sleikja 10 prósentin og ljóst má vera, að það er sjaldgæfur atvinnurekstur sem stendur undir slíku okri.

Messan var flutt, en að á hana hafi verið eða verði hlustað er ólíklegt.

Uppröðun myndarinnar er í stíl við skilning ritara á fræðigreininni.

Það sem Putin og ríkisstjórn Rússlands lagði fram, sýnir að Úkraínu stóð til boða að vera hlutlaust ríki

The Wall Street Journal rifjar upp tillögur Rússa að friði í Úkraínu sem lagðar voru fram af hálfu ríkisstjórnar Rússlands árið 2022.

Tillögunum var hafnað og kosið að fara þess í stað í stríð, sem enn stendur eins og flestum er kunnugt.

Í tillögunum – sem aldrei voru ræddar – kom ýmislegt áhugavert fram fram, sem vert er að kynna sér.

Grein WSJ er nokkuð löng og verður ekki birt í heild sinni hér, en hana má nálgast á tenglinum hér að ofan.

Eftir stendur spurningin um, hvers vegna friðartillögurnar voru ekki ræddar og látið á það reyna hvort hugur fylgdi máli.

Auk þess má líka leiða hugann að því, hvort ekki hefur vantað eitthvað upp á friðarvilja vestan megin frá.

WSJ bendir á í upphafi greinar sinnar, í lauslegri þýðingu, að stríðið sé búið að standa í tvö ár og segir síðan:

,,Afstaða úkraínskra stjórnvalda og vestrænna bandamanna þeirra hefur verið, að engar friðarviðræður komi til greina á meðan rússneskir hermenn eru í Úkraínu. Myndin sem oftast er dregin upp er, að markmið Rússa sé að taka yfir Úkraínu og ráðast síðan á önnur lönd í Evrópu. The Wall Street Journal hefur birt friðartillögurnar sem Vladimir Pútín Rússlandsforseti setti fram árið 2022.“

Miðillinn virðist hafa tillögurnar undir höndum og geta vitnað í þær og gefur kost á að menn geti kynnt sér þær.

Myndir af hörmungunum sem gengið hafa yfir Úkraínu í kjölfar þess að upp úr sauð og að Rússar sáu sér ekki annan kost vænni, en að ráðast inn í landið, fylgja með í greininni en þær verða ekki birtar hér.

Við vitum að sannleikurinn er valkvæður þegar milliríkjadeilur eru annarsvegar og þær þarf svo sem ekki til, en ljóst má vera, að sú mynd sem dregin hefur verið upp, er ekki raunsönn, skýr, né heiðarlega sett fram.

Líkt og svo oft, eru a.m.k. tvær hliðar á málum þegar deilt er og það er alls ekki víst að sú hlið sem okkur er sýnd sé rétt.

Að því gefnu að WSJ fari rétt með, þá hafa leiðtogar vesturlanda með Bandaríkin fremst í flokki, tekið þann kost að snúa röngunni út og veðja síðan á rangan hest, ef svo má segja.

Fyrir þetta líður heimsbyggðin í dag og við bætist ófriðurinn og hörmungarnar í Miðausturlöndum, sem engan endi virðist hægt að sjá á.

Þeir sem vilja kafa dýpra geta einnig kynnt sér þetta sem er frá sama miðli:

Missti Úkraína af möguleika sem var til að gera samninga við Rússa?

Það eru margir að vinna góð verk, sem eru hagkvæm, bæði fyrir land og þjóð og í Hveragerði er, svo dæmi sé tekið, fyrirtæki sem hefur unnið að því að þróa aðferðir til að geta endurunnið plast sem notað er m.a. til að pakka inn heyi og gera það nothæft að nýju.

Rúlluplast er flutt inn í stórum stíl, enda frábært efni t.d. til að nota utan um hey til að verja það fyrir skemmdum og vernda í því ferskleikann.

Þeir sem eru að vinna að endurvinnslu þess, stuðla að því að koma í veg fyrir sóun á verðmætu hráefni og minnka mengun svo um munar.

Alifuglabændur komu saman á dögunum til að ræða sín mál og eins og kemur fram í fréttinni, að standa í ístaðinu varðandi óraunhæfar kröfur sem koma að mestu frá Evrópu.

Kröfur sem ætlast er til að evrópskir bændur, en þó ekki allir, uppfylli hvað sem það kostar og algjörlega burtséð frá því, hvort það er nokkrum til gagns, nema þá ef vera kynni þeim sem lána fé til uppbyggingar og framkvæmda.

Kröfurnar eru meiri til íslenskra bænda t.d. hvað varðar þéttleika í húsum, en þeirra erlendu og eins og allir vita sem byggt hafa, hvort sem það er yfir sig eða eitthvað annað, þá kosta byggingar peninga.

Framhjá slíku horfa einkavinir alls sem heita hefur, gera aðeins kröfurnar og þá algjörlega án þess að tillit sé tekið til þess, hvort þær séu einhverjum til gagns, hvort heldur sem um er að ræða fólk eða fénað, náttúru eða tilveru yfirleitt.

Eitt af frægustu dæmum af flumbrugangi blýantsnagara er þegar Mette nokkur í Danmörku, rauk til - eflaust að ráðum valinkunnra sérfræðinga - og náði því fram að minkastofninn í því ágæta landi var drepinn og grafinn, án þess að nokkur rök væru fyrir því færð fram sem mark var á takandi.

Flumbrugangurinn var slíkur, að minkar þessir gengu síðan aftur, með frekar sérstökum og ógeðfelldum hætti, því þeir risu upp úr gröfum sínum, öllum sem vitni urðu að, til hrellingar og hremmingar, því lyktin af hinum niðurgröfnu dýrum var ekki sérlega góð, eftir þetta sérkennilega framtak hinnar dragtklæddu konu og félaga hennar.

Við skulum vona, að ekki verði gengið jafn langt í brjálæði líku þessu hér hjá okkur á Íslandi en sérkennilegt er, að verið sé, að gera ítarlegar og stundum vanhugsaðar kröfur til fólksins sem er út á örkinni.

Kröfur sem síðan kemur í ljós, að ekki eru gerðar, þegar spámennirnir á Alþingi snúa sér að því, að grafa undan innlendri framleiðslu með innflutningi frá löndum, þar sem litlar sem engar reglur gilda hvort heldur er til mannlífs eða húsdýralífs.

Þá gildir það eitt sem orðað hefur verið sem svo: Bara þegar það hentar mér!

Evrópskir bændur hafa risið upp í hverju landinu af öðru til varnar gegn rugli jakkafataklæddra möppudýra, sem allt telja sig vita, en reynast síðan fátt vita, um þau mál sem þau eru að fara með.

Hvernig þau mál fara er ekki útséð með, en fróðlegt verður að fylgjast með framhaldinu.